Reis naar Shirati & eerste werkdag!

Eerste ‘werk’dagen achter de rug!

Na mijn vlucht vanuit Zanzibar had ik in Dar es Salaam met Laurens afgesproken, een andere coassistent die voor zijn keuzecoschap tropengeneeskunde ook naar Shirati ging. Hij rechtstreeks vanuit NL en ik vanuit het vakantiegevoel van Zanzibar vertrokken we met een gloednieuw deluxe vliegtuig toestel naar Mwanza waar we door onze hoteldriver werden opgehaald. Het hotel was echt het boegbeeld van ‘vergane glorie’. Bij aankomst lag er een kakkerlak in mijn badkamer (die wilde Laurens wel voor me weghalen thank god, althans dat dacht ik toen nog), was er géén WC papier meer en hadden de AC en WiFi en derdelijke een storing. Enfin, wij dachten gaan we nog een biertje drinken en naar bed, we kwamen nota bene erg laat aan. Maar het hele hotelpersoneel was opgetrommeld en gezien de gastvrouw ons zo teleurgesteld aankeek toen we haar mededeelden dat we geen eten hoefden, besloten we om toch maar wat kleins te delen. Een uur later kwam een andere gastvrouw onze handen wassen met een zilveren schaal en warm water, deed de tuinman ondertussen zijn 4e rondje bomen en planten water geven, werden de blikjes in de koelkast nog maar eens geteld én werd door de chef ons maal geserveerd. Een enorme schaal goed gekruide kip met wali (rijst) en wat spinazie, en een random banaan. Na het wachten smaakte het ons toch goed en kropen we daarna voldaan onze knusse bedjes in.

De volgende ochtend kregen we een erg interessant ontbijt met vleessoep, donut, fruit met avocado, een KNAL hete peper (ik dacht dat het een paprikaatje was dus guess wie de hele dag een brandende mond had…) een cassave en zie voor de rest de foto. Na wat foto’s met de crew van het hotel gingen we met onze backpacks richting Mwanza busstation. Het leek wel alsof er in dat hele gebied nog nooit een blank iemand was geweest want we werden ongeneerd door iedereen aangekeken, gewezen maar ook aangesproken want ie der een wilde ons naar onze bus helpen. Op een knal vol plein met allemaal reizigers werden we door een escort van zo’n 20 mannen naar onze bus geleid waar we ons plekje innamen terwijl de hele bus ons vol verbazing en bijna uitlachend aankeek. Het was weer heerlijk 1000x prikkels maar allemaal hartstikke lief. Na een lange busrit zonder water (never trust mijn blaas) en het zien van de prachtige omgeving met heuvels met enorme stenen, dieren, savannes, opnieuw alle facetten van het afrikaanse leven én het zien van 1 aapje toen we de Serengeti passeerden, kwamen we aan in Mika waar de driver van het ziekenhuis ons ophaalde. Na weer een uurtje over een enorm stoffig, hobbelig oranje zandpad arriveerden we dan in Shirati, waar het avontuur echt ging beginnen.

We werden verwelkomd door Jan, de tropenarts in opleiding die hier twee weken eerder begonnen was. Nadat we beiden onze backpacks wat hadden uitgepakt in ons eigen ‘huisje’ (Jan en Laurens slapen samen in een huisje en daaraanvast zit een gespiegelde huisje waar ik slaap en de volgende co-assistent over twee weken bij komt). Niet alleen werd ik door Jan verwelkomd, maar ook door zo’n 30 smerige kakkerlakken. Degene in mijn kamer had Laurens weer weggehaald (dank) en de andere vrienden heb ik helemaal onder gesprayd met gif. We vetrokken met z’n drieen naar het Victoria meer om daar de zonsondergang te zien. Over een drassig pad en een zandweg bergopwaarts keken we dan vrij snel uit over het gigantische meer. Wat een uitzicht. Ik was er helemaal stil van. Ook werden we in onze wandeling natuurlijk door iedereen begroet en kwamen alle kindjes even hoi zeggen of liepen heel verlegen een stukje met ons mee. Aangekomen bij het meer dronken we daar een biertje met zicht op het meer en de zonsondergang. Dat was een zeer welverdiend uitzicht na een lange dag busrit. Na de tocht terug in het donker aten we wat ‘chips masai’ (soort omelet met aardappel) op straat en regelden we nog wat dingen voordat we gauw naar bed gingen, want de volgende ochtend zouden we naar het ziekenhuis gaan.

Na een wat onwennig nachtje startten we onze dag meteen met de grote ochtendronde waar we met iedereen langs alle afdelingen gingen om de speciale casussen te bespreken. Het was meteen een goed inzicht in hoe de gang van zaken gingen en een kleine rondleiding. Iedereen verwelkomde ons vriendelijk en we probeerden door het Swahili en gebrekkige Engels met een lastig accent en een andere manier van overdragen dan gewend, zoveel mogelijk te volgen. We ontmoetten de baas van het ziekenhuis, dr. Chirangi, die 24/7 aan het werk is. Ik had wat online lessen die ik moest volgen en ondanks dat de ICT man helemaal aan mijn laptop had zitten sleutelen deed de WiFi het niet en deed ik het zo goed als het ging met mijn 4G. ’s Middags hadden we een 3-uur durend introductiegesprek met dr. Chirangi in zijn kantoor, ook wel het cappucinoparadise. Want cappucino (nee niet zo eentje met lekker opgeschuimde melk, een mierzoet poedertje met heet water) was dé treat van dr. Chirangi. Overigens, voor degene die het niet weten duurt een normaal introgepsrek ongeveer 20-30 minuten, helemaal als baas van het ziekenhuis die nog wel 1000 andere dingen aan zijn hoofd had. Want dat merkten we, want we werden ongeveer elke 15 mninuten onderbroken en moest er even kort een financiele vergadering plaatsvinden of moest de voorraad medicijnen besproken worden. Wij moesten echter vooral lekker blijven zitten en genieten van de cappucino. Een heerlijke Afrikaanse man, enorm hardwerkend maar ook met een flinke dosis humor. Hierna gaf hij ons nog een uitgebreide rondleiding over het gehele terrein en ik was extreem verrast door zijn grootte. Elke ‘ward’ heeft echt een apart gebouw en het is veel groter en moderner dan ik dacht. Nu is het natuurlijk absoluut niet te vergelijken met Nederland, maar ik had het me toch anders voorgesteld. Wel wordt er een onderscheid gemaakt of je verzekerd bent of niet, want ben je dat wel dan krijg je veel meer privileges zoals een privékamer en badkamer. Echter heb ik nog geen van die kamers iemand zien liggen. Meteen merkten we ook wel het verschil met Nederland want er lag een kindje opgenomen omdat hij een ongeval had gehad met een koe en een schedelbreuk had. In NL beschikt elke ziekenhuis natuurlijk over een CT, MRI, eigenlijk te veel om op te noemen radiologische apparatuur, maar was hier alleen een rontgenapparaat. Waar je normaal al lang wist of het kindje wellicht bloed bij de hersenen zou hebben, wat zou zorgen dat je ook uitvalverschijnselen ziet van de ledematen of sufheid waar wel sprake van was) kon je dat hier niet doen en moet je puur op de kliniek varen. Schrijnend, oneerlijk en iets waar je wel over na gaat denken. Ondanks dat ook wel enorm leerzaam, omdat hier in Nederland misschien soms wel te veel aan wordt getrokken.

De dag eindigde met een lange wandeling naar de sokoni (de markt) verderop in het dorp samen met twee artsen en drie Amerikanen die een documentaire maken over de palliatieve care unit van het ziekenhuis, enorm bijzonder. De markt was fantastisch. Het was een drukte van jewelste en overal werden spullen verkocht, kleren genaaid, bussen leeg en vol geladen en samen met dit alles ging de oranje gloeiende zon langzaam onder en was het een hele mooie, goede en bijzondere eerste dag geweest.

Vandaag was het ook een hele leuke dag en zal ik mijn kakkerlakken verhaal vervolgen, maar nu ga ik naar bed. Je merkt wel, geen vakantieperikelen meer, nu moet er ook gewerkt worden. Dus het heeft even moeten duren, maar genoeg leesvoer denk ik zo.

Het is begonnen en het is meer dan goed!

Dikke kus.

Jannie

Weemoedig afscheid: Zanzibar asante sana!

Asante sana Zanzibar!

Met toch wel een beetje pijn in mijn hart zit ik nu op het vliegveld in Zanzibar dit stukje te schrijven. Wat heb ik het hier leuk gehad en genoten van de lieve mensen hier. Heb vrienden gemaakt van over heel de wereld, maar met name in Stone Town zelf. De avond voor vertrek was ik voor de laatste keer naar de zonsondergang in de zee gaan kijken en had ik mijn vriend Sibo gevraagd of ik een souveniertje van hem kon kopen. Hij maakt van allerlei schilderingen op glazen, mokken en ander servies en is er heel goed in. Hij was de neef van een grote chef ‘mama Sabina’ (de moeder van het hele schattige kleine meisje Sabina) waar ik een paar keer was gaan eten. Een heel lokaal tentje waar mama met een zus kookt of achter de barbecue staat, jonge zoon de bestellingen opneemt en het eten brengt en het geld regelt, zie de foto’s voor een sfeerimpressie. Sibo was mijn mwalimu mbili (second teacher) en hij hielp mij heel erg met Swahili en kon het goed uitleggen. Na het strand kocht ik dus een van zijn glaasjes en wilde hij me heel graag trakteren op een Tanzaniaanse soep. Dus gingen we naar een plek die ik nooit zal vergeten! Een super lokale markt (het was super donker dus geen fotos) waar alleen maar locals waren en ik de enige mzungu (white person) was, zittend aan tafel met allemaal Tanzaniaanse mannen die me allemaal Swahili probeerden te leren maar natuurlijk veeeeeeel te snel praatten. Het was echt zo’n mooi gezicht de gang van zaken op die markt, het bruisende leven en iedereen die elkaar kende en aan het lachen en grappen waren. Hier zat je op kapotte bankjes, slurpte je soep uit je kommetje en at je alles met je handen en was het 100x beter dan de andere markten die meer op toeristen en rijkere Tanzanianen gericht waren. De man stond in Stone Town bekend om zijn suppi samaki (vissoep: bouillonachtige soep met een enorm groot stuk vis erin). Het was een drukke boel, maar ik genoot er enorm van. Op een gegeven moment kwam er een man bij zitten die ook spulletjes verkocht. Hij vertelde verhalen over hoe arm de mensen zijn waar hij het van koopt in en liet er wat van zien. Uiteindelijk gaf hij mij een sleutelhanger van Afrika en zei hij dat ik die mocht hebben omdat hij het zo leuk vond dat ik Swahili aan het leren en oefenen was en dat ik van Afrika zou gaan houden. Het ontroerde mij echt en ik wilde dat natuurlijk niet zomaar aannemen maar hij stond erop. Na gedag gezegd te hebben tegen iedereen gingen Sibo en ik nog een biertje drinken nadat hij zijn huis in Stone Town (kamer van 6m2 compleet vol met kunst en een klein klapbedje) had laten zien. Hij vertelde dat hij eigenlijk in Arusha woont en daar een grotere kamer had en vertelde trots dat hij daar een koelkast had en keuken om zelf wat eten te bereiden. Het deed me wel even slikken hoe vanzelfsprekend het is in NL om een koelkast te hebben en dat we het toch zo goed hebben zonder dat we daar altijd bij stilstaan. En dat ik het nu heel verdrietig vind om van hem te horen, maar wel altijd leef met het idee dat ik een fijn thuis heb en alles wat ik nodig heb en dat ik altijd een veilige fijne uitweg heb mocht iets me tegen zitten, het is lastig op te schrijven en de lading te dekken maar het maakt zeker indruk.

Tijdens het biertje drinken speelden we Qwixx want ik had hem beloofd dat uit te leggen. Dat bleek toch wel heel lastig voor hem want hij begreep het na meerdere pogingen niet echt dus lieten we het maar bij kletsen en hadden we wel hele bijzondere gesprekken over hoe moeilijk het is dat de wereld zo oneerlijk is en over de verschillen in culturen. Het was een hele bijzondere en mooie dag!

Mijn laatste dag in Zanzibar stond in het teken van gedag zeggen en nog een laatste rondje overal. Ik kocht wat souveniertjes bij de winkeltjes waar ik sinds mijn tijd in zanzibar vaak langs liep en echt leuke mensen had ontmoet, en werd bij een winkeltje weer verrast want het meisje stopte me bij het weggaan nog een cadeautje toe om haar winkeltje en zanzibar te onthouden. Zo bijzonder lief! Vandaar dat ik wat weemoedig mijn laatste wandelingetje over het strand liep en een drankje dronk terwijl ik naar de zee keek. Ik zei gedag tegen de lieve mensen van het hostel die elke dag mijn vorderingen in Swahili becomplimenteerden en een kletsje maakten, en zo lief en vriendelijk waren. Sibo bracht me naar de tuctuc vertrekplaats en na afscheid te nemen en 100x asante sane (enorm bedankt) vertrok ik naar de airport. Ik kijk met heel veel plezier en blijheid terug naar de tijd die ik hier heb gehad. Ik heb het hier zo enorm goed gehad, beter dan ik me ooit had kunnen voorstellen.

Maar om niet te verdrietig af te sluiten; natuurlijk heb ik ook enorm veel zin in de start van mijn nieuwe avontuur! Op naar Shirati om weer een nieuwe plek en hopelijk ook zoveel leuke lieve mensen te leren kennen.

Dikke kus. ??

Schoonheid van het Afrikaanse leven!

Habari za asubuhi (goedemorgen!)

Een paar huwelijksaanzoeken verder, gaat gepaard met een woordje Swahili spreken en vriendelijk zijn I guess, gaat het nog steeds goed en ben ik nog niet getrouwd! Al zeg je dat snel verkeerd: tutaonana baadaye betekent we zien elkaar later, maar tutaoana baadaye betekent we trouwen elkaar later. Gelukkig maakte ik die fout alleen in de Swahili les. Het wordt wel steeds beter en ik oefen met iedereen, praat uit principe geen Engels meer alleen duren de gesprekken dan wel 10x zo lang! De afgelopen dagen heb ik niet heel veel gedaan naast mijn Swahili cursus en een beetje rondlopen in de stad en elke avond naar de zonsondergang en de Tanzaniaanse jongens die prachtige sprongen in het water maken (opnieuw weer jammer dat ik geen filmpje kan uploaden). Ik voel me hier helemaal thuis joh! Iedereen is zo vriendelijk en kletst graag en de cultuur en het leven hier verwondert me elke dag. Gisteren ging ik met een Zuid Koreaans meisje naar Prison Island en onderweg daarnaartoe zag ik allemaal mini zeilbootjes met 1 man, rustig varend op de zee en dat deed me even nadenken over hoe anders het leven hier is dan in Nederland. Er gebeurt vanalles en soms gebeurt er ook helemaal niks. Mensen leven veel meer met de dag en er zijn geen grote plannen en als het van de een op de andere seconde verandert, dan hakuna matata. Ook toen ik in de dala dala zat van Nungwi naar Stone Town kon ik bijna ontroerd raken van het naar buiten kijken. Ik weet niet hoe je het moet omschrijven, maar je ziet echt in iedereen de pole pole en hakuna matata sfeer en mensen nemen het leven gewoon zoals het komt. Kinderen spelen met een stukje plastic of een gevonden ijzeren staafje en zijn daar de hele dag zoet mee. Ik vind het bijzonder en mooi om allemaal mee te maken!

Prison Island was overigens superleuk, we hebben een heleboel schildpadden gevoerd en geaaid al voelt dat helemaal niet fijn met die mega ruwe huid. Er was daar zelfs een schildpad van bijna 200 jaar oud en ook een heeeeeleboel mini schildpadjes die enorm schattig waren, maar daar kon ik geen foto van maken want die zaten in een kooitje. Overigens was Prison Island nooit een gevangenis geworden ondanks dat dat het plan was, maar werd het een quarantaine eiland voor gele koorts vroeger. Wellicht hebben ze het met Covid nog kunnen gebruiken… Daarna nog even heerlijk gezwommen in de lichtblauwe heldere zee met mijn snorkelbril maar alleen schelpen gevonden, maar het was heerlijk! Daarna was er weer een nieuwe gast in ons hostel (echt leuk zo’n wisselende mensen stroom) en ben ik met hem en het Chinese meisje na de les weer naar het strand gegaan en hebben we op de strand markt gegeten, heerlijk! Daarna met de Franse jongen nog een cocktail gaan drinken in een (veel te dure) strandtent en hem Qwixx uitgelegd en dat gespeeld. Daarna kwam mijn Tanzaniaanse vriend Sibo nog joinen, waarmee ik Swahili leer op Whatsapp en hadden we nog even gekletst. Toen vond ik het tijd om naar huis te gaan want de reden dat ik ook wat minder doe is dat ik me niet zo lekker voel, waarschijnlijk de malariapillen want had extreme koppijn en wat darmproblemen (kon er toch niet aan ontkomen) en nog steeds veel nekpijn. Hopelijk gaan de bijwerkingen inderdaad weg na langer gebruik. Vanochtend heb ik lekker ontbeten in het hostel en een wandeling door Stone Town gemaakt en weer een vriend gemaakt om Swahili mee te oefenen die me voordat ik het hostel weer in dook ook zei dat hij van mij hield. Ze smijten hier met nakupenda (i love you) alsof het niks is. Ik zeg maar altijd Asante! Baadaye! (Thanks see you later). Vandaag wilde ik eigenlijk gaan zwemmen in een hotel in de buurt maar dat kost 10 dollar en het is niet eens zo’n lekker weer. Misschien ga ik morgen wel, ik heb daar wel echt zin in. Vandaag ga ik na de les weer naar het strand en zie ik de Deense meiden daar ook weer om samen naar de sunset te kijken. En als de buikproblemen wat weg zijn misschien naar een feestje vanavond maar dat zien we wel: hakuna matata!

Back in Stone Town: Swahili cursus!

De laatste dag in Nungwi was echt heerlijk. Het weer was fantastisch en nadat ik samen met een Colombiaans meisje uit het hostel een rondje had gelopen op het strand ben ik daarna samen met de Nederlandse en Deense meiden lekker op het strand gaan liggen en meermaals heerlijk in de zee gezwommen. Toch wel fijn dat het daar qua in je bikini rondlopen daar veel toeristischer is want de zee was echt zo relaxed! Na het chill dagje gingen we ’s avonds eten in een lekker tentje en kon ik gelukkig geld lenen want met mijn veranderde plan had ik niet genoeg shilling mee en de dichtstbijzijnde (werkende) ATM was 30 min lopen. Daarna vervolgden we onze avond in hetzelfde Afrikaanse barretje als de dag ervoor en de DJ had enorm leuke hitjes als de stroom niet uitviel ;-). Na de drankjes daar gingen we als de Hollanders die we zijn naar een mini slijterij om Gin mee te nemen het feest in want alles was daar te ‘’duur’’ en ondanks dat de bewaker van het feest onze tasjes controleerden en de ging zag liet hij ons gewoon binnen. Het feest was niet als enig feest dat je je in NL kunt voorstellen, het was een grote club met Afrikaanse muziek en bijbehorende ‘shows’. Maar ook genoeg Tanzanianen die met ons een Afrikaanse dans wilden doen. De meiden zeiden dat dat echt leuk was dus ik gaf me er maar aan over maar ik vond het vrij intens haha. Nadat het toppunt van de shows was geweest (echt jammer dat ik geen video’s kan uploaden hier) vond ik het goed geweest en ben ik naar huis gegaan. Ik voel me echt superveilig overigens! Je kunt prima alleen over straat als je maar even appt wanneer je gaat en aankomt en ik nam de tijd om even een lange spraakmemo naar Tempie te sturen ?.

Na een enigszins brak tochtje in een (vrij luxe!) dala dala kwam ik gisteren rond de lunch weer terug in Stone Town en nadat ik mijn spullen weer bij hetzelfde hostel (waar ik er toen achter kwam dat iedereen andere prijzen betaalde en ik met mijn 8$ per nacht het wel heel goed had) had gedropt ging ik onderweg naar de Swahili cursus. Onderweg kocht ik bij kraampjes in mijn beste Swahili een stuk watermeloen en een stukje cake achtig iets want had geen tijd gehad om te lunchen. Mijn leraar stond me op te wachten en we begonnen meteen met de cursus. Het eerste deel van de les was met name leren wat de verschillende begroetingen in Swahili zijn (zie foto), het is echt van de cultuur om daar de tijd voor te nemen dus het begroeten gaat echt meerdere keren heen en weer en zo vraag je niet alleen of het goed met iemand zelf gaat maar ook met de familie en dergelijke. Het is heel leuk om in de taal ook wat gebruiken en cultuur te leren. Misschien ga ik wel voorstellen om nog een beetje de straat op te gaan om daar wat meer de gebruikelijke zinnen en woorden in real life te leren, maar volgens mij vindt mijn leraar dat ik een beetje pole pole (betekent slowly slowly/calm down, Martine!) moet doen. Natuurlijk probeer ik ook gewoon veel te oefenen bij kraampjes, restaurantjes, op straat etc. Nu zit ik lekker te ontbijten bij het strand na een wandelingetje over het strand waar ik ook weer met iemand Swahili heb geoefend. En heb zelfs huiswerk meegekregen dus dat moet ik maar eens gaan maken.

Kwaheri!

Nitaandika tena baadaye! (I will write again later)

Aankomst in Nungwi

Habari vanuit Nungwi!

Gisteren een dagje rondgelopen in Stone Town, wat begon met de hele kamer van het hostel bij een lokaal ontbijttentje. We kwamen daar om een uur of elf, maar dat was natuurlijk veel te laat. Er was gelukkig nog wel wát over en de mensen waren extreem lief en vriendelijk. Wel was er nog een ‘Chapati’ over en kon ik mijn eerste eten! Een klein beetje suiker erover maar het was lekker en eindelijk een heerlijk grote kop koffie met kruiden. Toen ging ik op weg naar een simkaart op de Darajani markt, lees: hoofdweg met toeterende dalla dalla’s, honderden mensen die je allemaal willen meenemen en helpen en op elke vierkante meter een parasol met kraampje om eten, slippers, tassen, drinken, kleren en dus simkaartjes te kopen! Na 1,5 uur in de brandende zon en na 3 verschillende pogingen eindelijk gelukt, ik kon nu ook op straat een whatsappje sturen en dat vond ik stiekem toch wel heel fijn (toch een stuk gemakkelijker dan de luchtpost tante Tientje hihi).

Ik begon mijn Duitse/Ghaneese vriend een beetje zat te worden want hij had een beetje te veel een pole pole mentaliteit dus trok mijn plan naar het strand want ik wilde graag de zonsondergang zien. Uiteindelijk joinde hij samen met een vriend ook nog. Dat was prachtig. De rumoer, gezelligheid, ambiance op het strand was geweldig! Kinderen die spetterend en blij krijsend in het water aan het spelen waren met op de achtergrond de neergaande zon en alle bootjes (o.a. hele mooie zeilbootjes) die terugkwamen van het vissen, een prachtig gezicht en werd er ondanks het opkomende koude briesje helemaal blij en warm van. De avond sloten we af met een klein feestje aan het strand na een paar irritaties met een énorm dronken Julien. Zelf vond ik het niet fijn om te drinken in een stad die ik niet ken met heleboel donkere steegjes, maar ondanks dat een hele leuke avond gehad en lekker gedanst bij een strandtent met een verschrikkelijke DJ wat betreft mixen, maar wel hele leuke hitjes.

Vanochtend besloot ik toch nog even Stone Town te willen verlaten voordat ik dalijk niet weg kan gezien mijn taalcursus. Als laatste afscheid met Julien een kopje koffie (een oude vertrouwde echte cappuccino) gedronken te hebben bij een heel leuk tentje van een Nederlandse vrijwilligster. Daarna besloot ik mijn vriend gedag te zeggen om mijn eigen plan voort te zetten; naar Nungwi, het kleine stadje helemaal bovenaan het eiland bekend om zijn mooie stranden. Onderweg naar de dalla dalla vertrekplaats werd ik als blanke vrouw natuurlijk door iedereen aangesproken en ze wilden me allemaal helpen. Stiekem ook wel een beetje gebruik van gemaakt met uitzoeken waar ik nog even vlug naar het toilet (jullie kennen me) kon en wat water kon kopen voor onderweg. Maar niet in de val getrapt dat ik de mensen die me naar de dalla dalla brachten heb betaald, goed ingelezen van te voren en pas in de dalla dalla, samen met ik denk 30 Tanzanianen inclusief petrol tanks, tassen vol kruiden/boodschappen, baby’s op de arm (dat vond ik natuurlijk niet erg) wat kippen en mijn rugzak, betaald aan de assistent van de driver. Ik heb echt van de reis genoten, met name op het einde leek het alsof de bus oneindig groot was en er kwamen maar mensen/kippen/spullen bij. Ik had een heel goed plekje vrij voorin en ondanks wat afgeklemde benen kwam ik goed aan in Nungwi. Het was een totaal andere ambiance dan in stone town waar zoals de naam het al zegt overal steen is en hier met name zand zand en zand. Ook was het veel opener en hing er een wat meer relaxte vibe. Duidelijk was het ook wel ingericht op toerisme. Lopend naar het hostel ongeveer iedereen gedag gezegd van elk kraampje en dat gaat dan een beetje zo: ‘jambo’ ‘mambo’ ‘habari’ ‘nzuri’ ‘poa poa’ ‘hakuna matata’ ‘hakuna pachida’ ‘hakuna shida’ ‘karibu!’ ‘Asante sana’ en dan elk kraampje

dit gehele gesprek wat met name bestaat uit ‘hallo, hoe gaat het, goed, cool cool, chill chill en welkom’. Maar ik vind het leuk en probeer toch zo meer Swahili te leren.

Bij aankomst in het hostel ontmoette ik meteen vier leuke meiden, twee Nederlands en twee Deens, allemaal verpleegkundigen in opleiding die nu al vier maanden in Afrika ka erop hebben zitten en bijna naar huis gaan. Ik kon bij hen aansluiten voor een late lunch en dat was nodig! Daarna gelachen, gekletst en spelletjes gedaan en ben ik nog even naar de zee gegaan. Daar merk je ook dat ze hier echt ingesteld zijn op toeristen en werd je door elke jongeman aangesproken wat je vanavond gaat doen en waar je verblijft, als ze niet al meteen vragen of je met ze wilt trouwen. Ik moet nog een beetje van mijn nieuwe vrienden leren hoe zij hier mee omgaan, ik ben soms bang dat ik onbeleefd ben…

‘S avonds gingen we naar een goedkoop restaurantje nadat we lang moesten afdingen voor een taxi want het regende pijpenstelen. In mijn kleine rugzak had ik alleen maar rekening gehouden met zee en strand en had niks warms of een jas mee dus was blij met de hobbelige taxi. Daar hadden we echt heerlijk gegeten voor maar 6000 tzs, dat is dus ongeveer 2,50€ en het was echt heerlijk en eindelijk een lekkere hoeveelheid groenten. Daarna zijn we nog naar een lokale tent gegaan met alleen maar Tanzanianen en lekkere Afrikaanse muziek en daar een biertje gedaan. De rest ging naar huis en Geesje wilde nog wel 1 biertje doen dus gingen we een barretje in met leuke muziek waar we wat zuid Afrikaanse jongens ontmoetten en gingen we nog eventjes naar het strand en het was zo prachtig. Alle vissersbootjes ver in de zee met knipperende lichtjes, de kalme zee en een prachtige sterrenhemel. Een perfecte afsluiter van een fijne dag en ook een reden dat ik nog een nachtje hier blijf en maandagochtend vroeg de dalla dalla weer naar Stone Town neem, voor de eerste dag Swahili cursus!

Ik heb een beetje weinig foto’s tos gemaakt dus ik zal daar aan denken, maar van de prachtige zee en sterrenhemel kon ik geen goede foto maken maar gebruik je mooiste fantasie maar!

Nu ga ik lekker aan het ontbijt.

Dikke kus!

Aankomst en eerste dag

Mambo! (Hoi!)

De eerste woordjes Swahili probeer ik al te leren... Na een lange nachtrust en gezien al mijn kamergenoten nog slapen dacht ik, ik laat even wat horen nu ik toch op mijn laptop nog wat dingen aan het uitzoeken was.

De vlucht liep allemaal vrij voorspoedig. Mijn eerste vlucht naar Nairobi was wat vertraagd, maar na een korte wachttijd vertrokken we dan echt. We kregen nog een hapje te eten en daarna wilde ik zoveel mogelijk slapen in het vliegtuig gezien ik in de nacht vloog. Helaas was mijn muziek niet goed gedownload en deden de oortjes van het vliegtuig het niet dus moest ik toch proberen in slaap te komen met een huilende baby in de rij naast me én een schreeuwend kind achter me, maar dat ging eigenlijk verassend goed. Ik kon meteen wennen aan het minder digitale leven, want ook mijn Swahili cursus was niet goed gedownload en nota bene was ik mijn Swahili boekje vergeten. Enfin, dan maar een boekje lezen en slapen. En natuurlijk kon ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en heb ik meteen alle verhaaltjes van al mijn lieve vrienden en familie gelezen die ze me mee hadden gegeven in een boekje. Sommige waren heel lief (vooral die van mama, heel lief mammie) en dan moest ik snel en stiekem een traantje wegpinken.

Bij aankomst in Nairobi had ik door de vertraging een hele korte overstap en kon ik vrijwel meteen via de Health Portal waar ik alleen even mn vaccinaties moest laten zien door naar de vlucht naar Dar es Salaam. Dat verliep allemaal goed en voor ik het wist was ik al in Dar es Salaam. Daar moest ik mijn visum aanvragen en mijn bagage ophalen om vervolgens weer in te checken voor de vlucht naar Zanzibar. Daar had ik gelukkig alle tijd voor. In de kille ontvangsthal even een watertje en een yoghurtdrink gehaald voor bij de malariapil. Ik weet niet hoe lang ik ga volhouden om daar nou per se zuivel of vet bij te nemen. Toen kwam ik erachter dat ik naar een ander gebouw moest voor de 'Domestic Flights' en kon ik met mijn bagage op de trolley daar heen lopen en dat was heerlijk! Het moment dat de schuifdeuren open gaan en er zo'n andere lucht je tegemoet komt waaien, warm en drukkend, en precies lekker qua temperatuur nu het nog ochtend was. Nadat ik alle vragende hoofden met 'taxi taxi?' voorbij was, kon ik even genieten van het moment dat ik geland was in een land waar ik nog nooit op de grond had gestaan: Tanzania!

De laatste vlucht ging via een piepklein airport met ook hele kleine vliegtuigjes, met de propellors gewoon los aan het vliegtuig. Op het vliegveld mezelf even opgefrist want daar had ik alle tijd voor en daarna een boekje gelezen in de ijskoude vertrekhal die gekoeld werd met een AC op elke 5 meter. Tenminste, als de stroom het deed. Want welkom in Afrika! Waar zelfs de stroom op een vliegveld zo'n twee keer per uur even uitvalt en niemand van opkijkt, behalve ik natuurlijk de eerste keer.

Bij aankomst in Zanzibar had ik snel drie Israëlische toeristen gevraagd om een taxi te delen en zo geschiedde. Na wat onderhandelingen, zij waren klaarblijkelijk al weken in Tanzania gezien de onderhandel-skills, hadden we iemand gevonden die ons voor een goede prijs naar beide hostels wilde brengen. Ik genoot enorm van de trip, overal kraampjes aan de weg mensen die (levensgevaarlijk!) zomaar even oversteken, de drukte en de geluiden; geschreeuw, getoeter, gelach en heel veel gedag geroepen en gezwaaid. Ook de trip zelf was niet geheel ongevaarlijk, enkele keren hield ik toch mijn hart vast maar goed dan moet je maar op je driver vertrouwen.

Bij het hostel werd ik ontvangen door een lieve vrouw en kon ik even landen op mijn gedeelde kamer, samen met 1 jongen uit Ghana (maar woont in Duitsland), 2 Britse meisjes en 1 meisje uit Chili. Samen met de jongen, Julien, en het Chileense meisje, Macarena (van het liedje) gingen we meteen door naar een spice tour die Macarena had geregeld. Onderweg dacht ik even wat ben ik nu aan het doen, want we zaten met 12 man in een normale personenauto onderweg naar een spice tour waar ik niet wist waar het was en wie de mensen waren. Ze waren echter gewoon aardig en heel veel aan het grappen met elkaar en hebben me ook nog een klein lesje Swahili geleerd. De spicetour zelf was super leuk en gewoon door een local gedaan, maar hij kon er enorm veel over vertellen. Veel geleerd, gezien, geproefd en geroken van verschillende kruiden en fruit(bomen). Na de spicetour was ik wel erg moe en hongerig en ben ik samen met Julien naar LukMaan gegaan, een superleuke tent waar je van alle soorten eten uit grote bakken kunt kiezen en je voor weinig geld veel te eten krijgt en een hoop gezelligheid. Ik had een heerlijk stukje kip met aardappel en pompoen en wat spinazie en daarna nog een plakje cake. Was lekker geweest met een biertje, maar dat kan je niet krijgen in een lokale tent natuurlijk. Het was daarna ook goed geweest en ik ben lekker snel mijn bedje ingekropen in het hostel en heb heerlijk geslapen. De plannen voor vandaag en de rest van het weekend weet ik nog niet, maar eerst moet ik een simkaartje gaan regelen en wil ik heel graag naar het strand en de rest van Zanzibar ontdekken.

Het is een veel langer vehaal geworden dan ik dacht, maar met andere woorden: alles goed hier. Hakuna matata!

Liefs! xx

Dag van vertrek

Daar zit ik dan. In de vertrekhal van Schiphol, aan het kijken naar de mensen die aan me voorbij lopen en over een korte tijd allemaal op een ander plekje op de aarde zullen zijn. Gek idee. Terwijl ik dit schrijf eet ik de nootjes die mama me in mijn al te volle handbagage rugzak heeft toegestopt, hopend dat ik me goed genoeg heb voorbereid en zometeen in het vliegtuig een avondmaaltijd krijg... Vandaag vlieg ik naar Nairobi, Kenia naar Dar es Salaam in Tanzania waar ik weer zal overstappen naar een vlucht naar Zanzibar omdat ik daar een cursus Swahili heb geboekt bij meneer Hamis. In mijn voorbereidingen van de reis ben ik al wat bezig geweest met een klein woordje Swahili en heb ik een hele cursus gedownload op mijn telefoon. Mocht ik niet kunnen slapen in het vliegtuig kan ik nog wat nuttigs doen. Maar voordat ik aan de cursus begin zal ik gelukkig eerst nog even kunnen rondkijken in Zanzibar. Ik ben enorm benieuwd naar de mensen, de gewoontes, het land (de zee en het strand niet buiten beschouwing gelaten), de taal, natuur, cultuur, alles eigenlijk. Spannend is het ook! Voor het eerst ga ik écht alleen op reis.

Het grootste deel van mijn reis zal ik overigens zoals jullie wel weten in Shirati zitten, boven de grotere stad Mwanza, aan het Victoriameer en dichtbij de grens van Kenia. Daar ga ik in het ziekenhuis onderzoek doen naar een lokaal geproduceerde pindapasta van Shirati die gebruikt wordt om ondervoede kinderen daar te behandelen. Met name ga ik kwalitatief onderzoek doen wat inhoudt dat ik ouders van deze ondervoede kinderen zal gaan interviewen om erachter de komen wat de zogeheten 'facillitators and barriers' voor hen zijn om die pasta te gebruiken. Denk hierbij aan of ze het niet liever willen verkopen of willen delen met hun andere kinderen of aan de vader van het gezin geven die een belangrijke rol heeft. Maar ook wat vindt het kind ervan, eet het de pasta graag of zijn er nog bijwerkingen bv misselijkheid. Over bijwerkingen gesproken, mijn eerste malaria pil is vanochtend met een glas melk genomen. Hoop dat ik er geen bijwerkingen van ervaar, én dat ik ze niet vergeet in te nemen! Kan overigens een hele apotheek starten in Shirati met alle medicijnen die ik mee heb. Enfin, hopen dat ik ze allemaal maar weer mee terug neem en dat ik voor de rest goed gepakt heb. Op de foto van het inpakken zien jullie meer dan ik daadwerkelijk mee heb, de kenner papa heeft me geadviseerd wat dingen thuis te laten... Hopelijk heb ik alles wat ik nodig heb. Dat ik er in ieder geval goed bepakt bij zal lopen kunnen jullie ook zien. Gelukkig heb ik al heel wat mensen zo rond zien lopen. Nu ga ik hier een einde aan breien want ik moet nog wel op tijd bij de gate aankomen. Ik ga maar eens die kant op.

Ik wil niet beloven dat ik hier vaak iets ga schrijven en misschien was dit eerste bericht ook wel meteen de laatste, maar mocht de tijd en mogelijkheid er zijn dan zal ik jullie via dit medium wat op de hoogte houden.

Voor het thuisfront, mijn lieve familie en vrienden; ik ga jullie missen!

Nu op naar het avontuur.

X

Welkom op mijn Reislog naar Tanzania!

Lieve allemaal,

Welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Liefs,

Janneke