Ha lieve Janneke,

Toen ik je eerste regels las dacht ik: Janneke is een dichter! Zo prachtig poëtisch als je die zonopgang beschrijft is van het niveau van Kuki Gallman (boek gelezen, prachtig, dank voor de tip!) die ook zo haar hart verpand had aan Oost Afrika en daar zo schitterend over schreef. Je zou je als dichter/ schrijver overigens scharen in een hele traditie van artsen die net als jij de behoefte hadden om zich schrijvend uit te drukken, denk aan Rutger Kopland, Jan Slauerhoff en Toon Tellegen. Rutger Kopland stelde zich dezelfde filosofische vragen als jij en heeft die zoektocht prachtig verwoord.
En ja, geboren worden in Tanzania is heel anders dan hier, in álle opzichten. Het lijkt hier allemaal zoveel beter, met zoveel minder sterfte en meer kans op rijkdom en welvaart. Toch vind ik het ook mooi zoals je die sterke vrouwen beschrijft die gewoon hun eigen spullen meenemen, het ongemak en de pijn verdragen en daarna weer verder werken op het land, want dat is waarschijnlijk de reden dat ze opeens vertrekken. Er zit ook iets oers in dat wij misschien een beetje kwijt zijn. Ik weet trouwens niet of ik zou willen ruilen...
Je laatste weken alweer! Wat zal je Tanzania missen. De kleuren, de warmte, de mensen, de vrolijkheid en de eenvoud. Het is lastig om dat gemak van leven hier in Nederland te vinden met alle eisen en drukte, maar niet onmogelijk. Alleen, wat je daar met de paplepel integoten krijgt en wat verankerd is in het sociale leven, moet je hier actief verwerven door trouw te worden aan je diepste verlangen en bereid te zijn anders te zijn dan veel anderen. Jij gaat dat leren, daar ben ik van overtuigd.
Stiekem ben ik wel blij dat je weer terugkomt want dan kunnen we weer een logeerafspraak maken om lekker over dit soort dingen door te filosoferen ;-)

Heel veel plezier nog, ze gaan je daar straks vreselijk missen!
Dikke kus,Martine

Janneke wat een prachtige beschrijving van jouw wel en wee in dat bijzondere land. Ik heb er enorm van genoten , dank en geniet nog even een paar weken tot gauw , veel liefs oma.

Meid wat kun je toch prachtig schrijven! Ik vind het echt fantastisch om je verhalen te lezen en een stukje mee te maken over jouw dagelijkse leven daar. Nog heel veel plezier in de laatste 3 weken!!! <3

Wat prachtig weer Janneke!! Zo mooi hoe je alles in je opneemt en hoe ze daar de kleine dingen zoveel meer waarderen. Ik kan me voorstellen dat je daar enorm veel energie en geluk uithaalt.
Fijn dat je weer bent opgeknapt!! Geniet van die mooie hardloop rondjes!! Xx

Hi Janneke,
Wat een indrukwekkend verhaal schrijf je.. Het is onwerkelijk te lezen hoe het bevallings proces bij jou verloopt… Dat kan je je niet voorstellen als je weet hoe dat hier in Nederland gaat.

Geniet nog even extra van die laatste 3 weken!!
Xxx Josien

Lieverd, wat heb je weer een prachtige update gestuurd. Ik kan het bijna schilderen hoe jij het beschrijft allemaal! Fijn dat je weer beter bent en weer lekker hebt gelopen gisteren Dikke kus XXX

Jan je schrijft echt prachtig.
En mega interessant die paradox van wantrouwen en pas in een laat stadium naar het ziekenhuis gaan. Proberen ze daar iets aan te doen om dat te vermijden?

Veel plezier weer! Hopelijk is het ziek zijn echt voorbij. Groetjess

Wauw meid, wat een verhalen! Ik geniet echt van je avonturen, en wat schrijf je het prachtig op.
Gelukkig ben je zelf weer beter.
Heel veel plezier en succes <3

Wauw Janneke, je neemt me weer helemaal mee in je verhaal. Heel waardevol om het door jouw ogen toch een beetje mee te mogen maken vanuit hier. De pieken en dalen en bezinningsmomenten daarover herken ik nog van je vorige reis. Ongekend, al die contrasten. En ook waanzinnig krachtig, hoe je ermee omgaat. Ik denk aan je!

Heftig zeg!
Hopelijk hebben de mooie dingen de overhand, maar ook dat hoort er helaas bij. ⭐️

Ha lieve Janneke,

Wat een heftig en verdrietig verhaal over de reanimatie van dat jongetje, en het verdriet van zijn moeder. Het doet je weer beseffen in wat een bevoorrecht deel van de wereld we leven en ja, dat lijkt zo oneerlijk. Wat fijn dat jij op jouw manier toch je steentje bij kunt dragen daar.
En tegelijk lees ik in je verhaal ook dat het leven daar ook zoveel mooie kanten heeft waar wij hier in Europa nog heel veel van kunnen leren. Zoals het omgaan met tijd. Ik kan me jullie kriebels zó voorstellen, gedrild als we zijn in efficiënt en effectief (wat, zo blijkt uit onderzoek, lang niet altijd oplevert wat we denken en hopen en sterker nog, waaraan in mijn ogen de gezondheidszorg hier zo'n beetje kapot gaat omdat alle menselijkheid onder de heilige graal van efficiency verpletterd raakt).
Wij waren de afgelopen dagen in Twente en net als Tanzania voor jou, is dat mijn tweede huis vanwege onze Enschedese roots. Het begint ook met een T en nog een parralel met jouw leven is dat het koken daar (bij de tent) zó veel tijd kost ;-) Wij hebben dan weliswaar geen piki piki maar draaien voor die anderhalve kilometer echt onze hand niet om, lopen per dag ongeveer het tienvoudige. Dan met de boodschappen naar de tent, waar geen koelkast is dus bederfelijke spullen gaan in een teiltje koud water met een natte theedoek erover. Heel effectief en nog van jouw grootmoeder Els geleerd in mijn jonge jaren. Alles snijden op ons wiebelige tafeltje voor de tent. Dan water halen, lucifers zoeken in de keukenkist, door de knieen voor het fornuis dat op de grond staat, klungelen met aluminium pannetjes en pannengrepen. Eten uit plastic bakjes en dan een eind lopen naar het sanitairgebouw voor de afwas. Het duurt allemaal uren maar ik beschouw het als goed bestede tijd. Héérlijk köttelen , in het jargon van Bennie en mij ('keutelen' ik weet eigenlijk geen vertaling maar het is super inefficiënt een beetje bezig zijn op de rand van niets doen, mijmeren, rommelen, dat soort dingen. Dat leer je helaas nergens op school) Köttelen is ons favoriete tijdverdrijf op vrije dagen, je rust nergens zó van uit na een hektische werkweek.
Want ja, tijd.....zó'n gek rekbaar en plooibaar begrip. We hebben hier altijd te kort. Ooit zei iemand tegen me: 'als je haast hebt, moet je langzamer lopen'. En echt, het werkt, probeer het maar. Maar dan ook écht doen. Mijn hoofd wordt er in elk geval altijd rustig van en er komt eerder meer dan minder uit mijn handen.
Ik hoop dat je nog heel veel gaat leren daar, medisch, sociaal maar óók over die relaxte omgang met de tijd. En dat je dat straks weer mee terug neemt naar Nederland, dat zou fantastisch zijn voor jou én je patiënten.
Heb het goed, lieve dokter,
Martine

Pffff jeetje Janneke, wat moet dit heftig voor je zijn geweest. Nu ik dit zo lees, zittend in de tuin met een glaasje wijn kan ik je emoties voelen en delen.. Dit wil je niet en is zo oneerlijk…
Goed dat je je verdriet en onmacht ook even laat gaan.. Slaap lekker straks en op naar weer een nieuwe dag morgen ??

Zoals je het beschrijft, lijkt het net alsof ik ook weer bij je ben! De hartelijkheid van de mensen, de relaxte sfeer, de hitte en de geuren, alles zit ook zo in mijn geheugen. En je schijft erg mooi! Groeten aan iedereen:)

Geweldig hoe snel je weer ingeburgerd bent, ik geniet weer van je verhalen!
Ga zo door , alles goed met baby Janneke?

Wauw! Ik denk dat we de jongens inladen en jouw kant op moeten komen. Prachtig!

Wauw Janneke!! Wat een mooi ontroerend verhaal schrijf je.. zo mooi dat het voelt als thuiskomen. Xxx

Ha lieve Janneke,
Ohhh wat waanzinnig knap dat je weer teruggaat..
Je zal vast weer een prachtige en leerzame periode tegemoet gaan.
Maak er iets moois van!! We volgen je via je mooie verhalen!!
Veel liefs van ons allemaal Josien xxx

Lieve Janneke,
Wat leuk om je avonturen te kunnen volgen! Ik wilde je net appen om je een goede reis te wensen, maar dat kan dus ook op deze manier. Ik wens je heel veel plezier en een goede reis!!
Grote knuffel, Floor

Wat heerlijk was het vanmorgen wakker worden en dan je inspirerende verhaal te mogen lezen! Fijn dat je weer veel zin hebt in een ander leven daar.
Doe rustig aan , stap voor stap, daar ben ik ook mee bezig.veel liefs!

Fijn dat je nu al weet het gevoel een beetje terug lijkt te krijgen van het Tanzaniaanse leven. Stap voor stap en één ding tegelijkertijd.
De reis is lang, maar de bestemming zal dat ruimschoots compenseren. Door de groeten aan al die fijne mensen daar; aan Stella en Annelyse, aan Churangi en aan al het personeel van het ziekenhuis en aan alle anderen!
Dikke kus en heel veel plezier!!

Lieve Janneke,
Wat was het goed om weer een vervolg te lezen van jouw belevingen in jouw
‘tweede thuis’ Wat een boeiende verhalen! Wat een goede keuze was het om
daar naar toe te gaan. Mooi plan om volgend jaar er weer naar toe te gaan!
Ik wens jou nog een mooie afronding van dit traject en een heerlijke tijd
met jouw Vader waar je mee terug zult reizen naar huis! Veel liefs, Nettie

Bedankt voor je verslag . We hebben het met tranen in onze ogen gelezen.
Geweldig wat je allemaal beleeft en mee maakt.de stijl van je verslag is indrukwekkend.
We zijn trots op jou en hetgeen wat je presteert daar.
Veel succes met de afronding van deze periode , kijken uit naar je terug
Komst . Geniet nog even van het land en de mensen . Tot gauw liefs?

Lieve lieve Janneke, wat schrijf je toch mooi!! Heel benieuwd naar nog meer mooie verhalen! En wat neem jij mooie herinneringen maar zeker ook harde realiteit mee naar huis.. Geniet nog de laatste weken daar van alles en vooral ook de geweldige mensen daar.. Tot gauw in het Vughtse ? Dikke kus van ons allemaal PJJDD

Lieve Janneke,
Wat een bijzondere en leerzame ervaring maak jij mee zeg! Ik had nog niet op je vorige bericht gereageerd, maar heel knap hoe je dat hebt opgeschreven en kan omdenken. Het lijkt mij ontzettend confronterend.
Heel leuk om te lezen hoe je onderzoek in elkaar zit. Ik was al benieuwd wat dat nou precies was op je insta story. Ook weer een bizarre werkelijkheid dat veel mensen zich daar zo vasthouden aan bijgeloof trouwens. Ik hoop dat je veel kindjes kan helpen met jullie pinda middel. Zo te horen gaat dat wel goed komen. Zien jullie eigenlijk ook wel eens pinda allergieën daar?
Fijn dat je ook lekker aan het genieten bent van je tijd daar, blijven doen he! :D
Heel veel succes en plezier nog!
Liefs, Claire

Lieve Janneke,
Wat schrijf je prachtige verhalen en wat maak je ontzettend veel mee. Je neemt ons helemaal mee in dit prachtige avontuur. Echt super knap dat je deze uitdaging bent aangegaan, dit zal je altijd bij blijven.
Ik kan me heel goed voorstellen dat het contrast heel groot is en dat voelt als oneerlijk.. Ook al voelt het of je weinig kan betekenen en je misschien zoveel meer zou willen doen, ik weet zeker Janneke dat jou liefde, lach, kracht en warme hart zoveel betekent voor de mensen daar. Wij zijn super trots op je!!
Liefs en een dikke knuffel van ons allemaal Patrick, Josien, Joep, Derk en Dolf

Lieve Janneke,
Wat een prachtige reis ben je ah maken! Zo vol avonturen en belevenissen! Ik heb net al je stukjes terug gelezen en geniet mee. Ik herken wat je nu ziet op de kinderafdeling in Izmir Turkije, zo heftig en verdrietig. De wereld is vol onrecht, maar jij draagt idd nu je steentje bij en geeft iedereen hoop… ik ben wel nieuwsgierig naar de pinda-pasta, hoe het smaakt? Bewaar je een beetje? Zet m
Op met je goede werk Janneke, wij reizen met je mee! Liefs Marjon, Tadek, Marijn, Bram en Jochem X

Ha lieve Janneke

Wat kun jij toch prachtig schrijven, zo beschouwend en zo op jou manier en vooral uit jou hart. Als ik jou verslagen lees lijkt het alsof ik erbij was. Dit komt omdat ik vroeger ook best veel door Azië gereisd heb. Het is voor mij allemaal zo herkenbaar. Mocht het zo zijn dat je straks geen arts zou willen worden, dan kun je altijd nog boeken gaan schrijven !!! Ik vind het zo bijzonder dat je Tanzania op deze manier in al zijn facetten leert kennen, door er gedeeltelijk als toerist de mensen te ontmoeten, maar vooral door jou werk daar. De meeste mensen gaan als toerist naar een land en zien alleen de leuke dingen.
Je schreef dat je moeite had om te vertellen over de nare dingen in het ziekenhuis, met hele zieke kinderen. Het is ook wel een enorme overgang van toeristisch Zanzibar naar het ziekenhuis waar je nu bent. Maar het blijft een heftige ervaring. Daarover heeft Martine een prachtig stuk over geschreven voor jou. Toen ik dat las moest ik ook effe een traantje wegpinken. Dit was zo recht uit haar hart. Ja, liefde hebben die kinderen nodig, en die heb jij in overvloed, Janneke !! Heel dapper dat je ondanks jou twijfel toch in de pen bent gekropen en het heb gedeeld met ons. Het deed mij een beetje denken aan de huidige facebook-generatie, waar je alleen maar blije selfie’s ziet. Je zult het wel herkennen van jou Facebook vrienden, als je tenminste op Facebook zit. Als jij op dat medium zou vertellen dat uit een onderzoek is gebleken van het Academisch Ziekenhuis Amsterdam, dat 85% van de mensen micro-plastics in hun bloed hebben, dan krijg je waarschijnlijk heel weinig likes !!
Ik zou zeggen ga zo door met jou verhalen over jou ervaringen, positief of negatief.

Door jou prachtige verhalen en verslagen komen bij mij allerlei mooie herinneringen terug van mijn Azië en Zuid-Amerika reizen van eind jaren 80. Ik voelde me vooral in Indonesië helemaal thuis. Als ik daar Martine had ontmoet in een kleurrijke sarong, dan hadden we waarschijnlijk nu niet in Vorden gewoond !! Het heeft bij mij een diepe indruk achtergelaten. De mensen hebben niet veel, maar hun glimlach, hun rust, de stilte maar ook hun eenvoudige muziek. Ik hoor die muziek nu nog ná 35 jaar, in mijn gedachten !! Uiteraard ook de oogverblindend mooie landschappen.
Ik heb een keer meegemaakt dat de laatste bus uit het dorp echt al vertrokken was. Daar kwam ik wat later pas achter. Ze zijn zo aardig dat ze moeite hebben met nee zeggen. Na 10 keer vragen over die bus vroeg ik of de volgende bus morgen pas komt. Toen zeiden ze 'ja' met een smile !!! Je moet gewoon de goeie vragen stellen !!! Het leuke was dat wij bij die familie mochten logeren. Hele leuke avond. Wat jij nu al hebt met Tanzania, had ik toen met Indonesië. Leuk hoe jij schrijft over kinderen die spelen met een houtje en een blikje. Veel mensen zien dat niet, maar jij wel en je geniet ervan. Dit zag ik ook overal in Azië en Brazilië. In 1992 was ik in Brazilië en daar speelden 4 kinderen in een sportbroek en teenslippers de samba in een half lege bus, zonder instrumenten met zang. Memorabel mooi. Hoe mooi kan eenvoud zijn.

Ik vond mijn reizen verrijkend. Ondanks dat er in Nederland keihard gewerkt wordt en er veel stress is en 1 op de 5 in een burnout terecht komt, geniet ik van het feit dat er bij ons water uit de kraan komt wat je kunt drinken. In een hotel in Mannaus, Brazilië had het water wat uit de kraan kwam, net zo’n groene kleur als het water in de greppel rond dat hotel !!! En ook ben ik blij dat ik niet in de tropen woon, maar in Nederland met zijn prachtige wolken en heerlijke temperaturen.
Ja, net toevallig vandaag is het hier in Vorden in onze tuin misschien wel heter dan bij jou in Tanzania. Nu 38 graden.

Ik ga zo koelen onder een zelfgemaakte Gardena sproeier, die ik in de pruimenboom heb geknoopt.
Heerlijk.

Janneke, het ga je goed !!!



Een knuffel van mij
Bennie

Lief overbuurmeisje,
Mooier dan jouw tante Martine kan ik het niet verwoorden. Wat vinden wij jou dapper en volwassen, ook in het delen van je emoties die zo begrijpelijk en zeer invoelbaar zijn. Met jouw grote hart, je toewijding en je liefdevolle zorgzaamheid ben jij vast en zeker een lichtpunt in het leven van al die mensen die het zo vreselijk moeilijk hebben. Wij zijn trots op jou! Liefs, Willemijn

Lieve Janneke,
Wat een bijzondere keuze maakte je om in Zanzibar stage te gaan lopen in het ziekenhuis waar je nu verblijft! Wat goed was het om een cursus van de taal te
volgen. Ik genoot van jouw. verhalen, indrukken over de mensen, de natuur en
verdere verkenningen!
Nu in het Ziekemhuis aan de slag, inderdaad ontroerend die zieke kinderen,
wat fijn dat je er voor hen kan zijn.
Ik wens jou een hele mooie tijd toe en kijk uit naar jouw volgende bericht.

Ik kom je bericht tege maar ken je niet. Wat dapper van je om dit zo op te schrijven. Heel veel sterkte, het ga je goed!

Oh wat zijn het toch fantastische verhalen zowel van jou als van Martine.
Goed dat je alles deelt, dan verwerk je alles beter denk ik.
We kijken uit naar nieuwe ervaringen, hier alles goed we gaan de warmte tegemoet ,veel liefs opa oma

Lieve Janneke,

Ja, de realiteit valt rauw op je dak. Ik kan het me zó voorstellen! Je had in Nederland misschien toch nog een wat romantisch idee over het helpen van zieke kinderen, maar het probleem is zó groot en je bent, zoals je schrijft zó klein, dat je hulp een druppel op een gloeiende plaat lijkt en de moed je in de schoenen kan zinken. Het maakt je nog maar eens extra bewust van het feit hoe beschermd je leven is geweest in een van de rijkste landen van de wereld, en hoe oneerlijk dat eigenlijk is.
Waarmee kan je je Afrikaanse kinderen helpen? Niet door je schuldig te voelen, want je kan er niets aan doen dat je wieg in Hoofddorp stond en niet in Shirati. Ook niet door je te verliezen in gepieker of door je ongelukkig te gaan voelen door de ongelijkheid in de wereld. En al helemaal niet door het gevoel te hebben dat je in je eentje bovenmenselijke inspanningen zou moeten verrichten om de wereld te veranderen. Wat je kinderen wél helpt is dat je je hart open houdt, dat je ze ziet in al hun ellende én hun schoonheid, dat je er niet voor wegloopt maar je er ook niet door laat overspoelen. Dat je met ze lacht en van hen leert dat het mogelijk is om gelukkig te zijn en en te kunnen genieten ook als de omstandigheden alles behalve comfortabel zijn.En dat je voor ze doet wat jíj kunt, op je eigen Janneke- manier en zo klein als het lijkt. En dat is goud waard!
Wereldwijd groeit het bewustzijn dat de verschillen in rijkdom en macht onacceptabel groot geworden zijn en dat we de aarde en haar rijkdommen eerlijker zullen moeten verdelen. We hebben leren denken in verschillen in plaats van te kijken naar wat ons bindt, en uiteindelijk worden we daar niet gelukkig van. Maar er zijn veel mooie initiatieven, zeker van mensen van jouw generatie, die willen bouwen aan een andere, meer harmonische wereld. Wie weet wat er nog allemaal op je pad komt aan mogelijkheden om daar aan bij te dragen. Je hoeft daar niet naar te zoeken, want het dient zich vanzelf wel aan op precies de goede manier en op precies het goede moment.
Dus houd moed, vertrouw erop dat je niet voor niets daar bent, weet dat je bijdraagt aan een mooiere wereld, en geniet!

Dikke kus,
Martine

Janneke wat een ontroerende verhalen! Fantastisch hoe jij je verblijf op Zanzibar
Beleefd heb maar er ook zo van genoten hebt.
Je gaat vast in shirati ook een geweldige tijd doorbrengen.
Wat een ervaringen doe jij op!
Ik heb ook genoten van het verhaal van tante Martine , bewaar al dit moois goed,
Je zal het later nog eens met veel plezier herlezen . Maak er een mooi boek van.
Veel liefs en geniet van je nieuwe avontuur !

Lieve Janneke,

Wat een prachtig weemoedig verhaal en wat fijn voor de Tanziaanse mensen dat je zo open en oprecht in hen geïnteresseerd bent. Die kwaliteit gaat je straks tot een hele goede dokter maken! Ik moest even denken aan het begin van je leven toen je als een soort gebutst ei op aarde kwam, bont en blauw en al snel met allemaal slangetjes aan je lijf. Wie had toen gedacht dat je zo'n prachtige en stralende persoonlijkheid zou worden! (Ik wel natuurlijk!)
Je verhalen doen me denken aan de brieven die mijn moeder, jouw omoe, naar huis schreef toen ze, even oud als jij nu, eind jaren '50 studeerde in Parijs. Ook zij had daar prachtige ontmoetingen en raakte met iedereen aan de praat om Frans te leren. In haar brieven heeft ze het over 'leuke oude mannetjes' in de metro of op terrasjes en 'interessante jongemannen' die haar mee uit eten vroegen en vervolgens met haar wilde trouwen (mánnen.......allemaal hetzelfde). Een van die 'interessante jongemannen' was een superrijke half- prins uit Saoudi Arabië met wie ze haar zijn landgoed op Fontainebleau ging en volgens mij niet alleen om te eten en te kletsen. Er zijn ook brieven van hem bewaard gebleven die druipen van de Franse jongemannen- romantiek. Hoe anders zou jouw en mijn leven gelopen zijn als hij mijn vader en jouw opa zou zijn geweest! Dan zat ik hier niet in ons hutje in Vorden maar in een landhuis aan de Mediterranee, en jij danste met jonge Arabische prinsen op luxueuze jachten op de Indische Oceaan....Maar ja, opa Jan was in die tijd al in beeld en zelfs op de fiets al onderweg naar Parijs, en hij was natuurlijk ook een prima vader maar ja.....geen Saoudische half- prins natuurlijk.
Dus wie weet wie je daar nog gaat ontmoeten, de wereld ligt zo te horen aan je voeten!

Dikke kus,
Martine

Jeetje Janneke, wat een mooie ervaringen en verhalen, nu al! We lezen lekker mee hier tot het moment dat we té jaloers worden :).

Heel veel plezier Jan <3

Bennie wist net te vertellen dat een trouwring wonderen schijnt te doen tegen huwelijksaanzoeken, Floortje Dessing doet dat kennelijk ook ;-)

Lieve Janneke,
Je vader staat waarschijnlijk doodsangsten uit als hij leest over die donkere steegjes en huwelijksaanzoeken. Ik heb hem vrijdagavond natuurlijk nog gezien en toen zat hij er heel relaxed bij, maar ja toen wist hij dit nog niet natuurlijk. Ik zal hem straks wel even appen om hem te ondersteunen. Gelukkig heb je een heleboel Knopperbloed en ook de Verhoeffs lopen volgens mij niet in 7 sloten tegelijk, dus ik maak me helemaal geen zorgen. Indertijd logeerde ik 5 weken bij een schoolvriendin en haar man, hij deed iets met agro advisering. Er kwam toen een grote groep Deense boeren op de farm die een dag later een safari van een week zouden maken, en ik kon mee. Opa Jan heeft toen ook moeten lezen, hoewel met een week vertraging, dat ik in de jungle niet anders kon dan met een van hen in hetzelfde bed te slapen (ieder aan één kant ;-) maar dat is ook helemaal goed gekomen, geen ongewenste zwangerschappen of andere ellende. Dus ik heb het volste vertrouwen in je!

Als ik lees wat je allemaal onderneemt raak ik plaatsvervangend uitgeput en overprikkeld, dat is wat 30 jaar ouder worden kennelijk met me doet. Maar ik ben ook nooit zo ondernemend geweest als jij en je ouders, en na Tanzania ben ik nooit meer zo ver weg geweest. Oja één keer met opa Jan naar New York, als enige in de wereld vond ik dat een vreselijke stad en veel te druk. Bennie heeft er wél heel wat verre reizen opzitten maar dat moet hij je zelf maar eens vertellen.

Het eten vrijdag was heel gezellig en lekker, jammer dat Evelien en jij er niet bij waren! Omdat we geen zin hadden om dat hele eind (nou ja alles is relatief) terug naar de Achterhoek te rijden hadden we ons tentje opgezet op een natuurcamping vlak bij Vught. Daar zaten we zaterdagochtend in ons eentje nog een hele tijd op een veld met een grote vijver na een waardeloze nacht vanwege die rotkikkers die maar niet wilden slapen en ik heb áltijd oordopjes bij me....maar nu net niet.
Kijk, dat zijn onze avonturen. Maar jij gaat vast nog andere dieren dan kikkers tegenkomen, allemaal véél indrukwekkender en gevaarlijker! Arme papa en mama.

Nou lief nichtje, zo te zien geniet je met volle teugen en wij genieten van je reisverslagen.
Tot de volgende keer en dikke kus!
Martine
PS wat betekent pole pole??

Je bent niet onbeleeefd ;)
Have fun!!!!

Lieve Janneke wat een heerlijke verhalen laat je ons lezen .
Geweldige ervaring zo’n reis, geniet ervan dan genieten opa en ik met je mee.
Eem mooie week toegewenst , de foto met je kamergenoten ga ik op mijn lijstje zetten.! Tot de volgende keer veel liefs van ons beiden ??

Ha lieve Janneke,
Wat een geweldig verhaal van je aankomst en eerste indrukken. Dat herinner ik me ook nog zo goed van mijn Tanzaniareis 30 jaar geleden: al die drukte, de kleuren, de warmte en de vrolijkheid. Ik weet nog dat ik na 5 weken daar zelfs even overwogen heb om tropendokter te worden maar achteraf is het maar goed dat dat niet door is gegaan ;-)
Zo grappig dat jij nu via alle digitale kanalen contact kan hebben met het thuisfront. We zouden bij wijze van spreken gewoon via wifi kunnen bellen als we zouden willen. Dat was in 1991 wel anders toen ik in Kimamba zat. Brieven gingen per luchtpost op dat dunne blauwe papier. Ik moest daarvoor naar het postkantoor (lees: kale hut), daar de beambte wakker maken die onder een boom lag, en als ik geluk had kwamen mijn brieven na een week aan. De fax was net uitgevonden en mijn vader, jouw opa had het faxnummer van zijn werk gegeven voor wat sneller contact. Maar daar hadden ze in dat dorp nog nooit van gehoord natuurlijk. En bellen ging al helemaal niet. Pas nu realiseer ik me hoe spannend dat voor opa en omoe moet zijn geweest.

En ook dat levensgevaarlijke rijden herinner ik me goed. Er waren nog nauwelijks verharde wegen en overal zaten gaten in de weg en ook van die ribbels, waar met 80 km per uur overheen werd gereden want dat was beter voor de schokdempers. Van rechts (of was het links) houden was geen sprake maar met veel toeteren kwam alles toch nog net goed.
Dus welkom in Afrika! Je gaat daar vast enorm genieten, maar ik hoop je wel weer in Nederland terug te zien over 4 maanden!
Dikke ,us,
Martine