2.2 Nilirudi nyumbani tena!
(= Ik ben weer thuis gekomen!)

Best snel alweer toch even wat van me laten horen, maar het blije gevoel van terug hier komen wil ik graag met jullie delen. En zoals ze hier altijd zeggen, Shirati ni nyumbani bali ya nuymbani (Shirati is thuis, ver weg van thuis). En zo voelt het écht, alsof ik weer thuis ben gekomen. Bij aankomst gisterenavond kreeg ik hetzelfde gevoel als wanneer we met de familie vroeger altijd aankwamen in het vertrouwde vakantiehuisje van opa en oma in Frankrijk. De eerste stap uit de auto, de geur van het gras en de planten die je tegemoetkomt, de drukkende warmte van een langzaam afkoelende avond, de geur van de kastjes en de kamers in het huisje, het is echt alsof ik niet weggeweest ben.

Een lange trip dat was het zeker wel. Ik had weinig tot niet geslapen in al mijn vluchten en werd bij mijn laatste vliegveld, Mwanza, opgehaald door mijn vriend Morath. Lichtelijk teleurgesteld dat ik niet eerst bij zijn familie langs zou komen, bracht hij me naar het busstation waar ik, ondanks dat ik het nu van tevoren wist, toch weer even overrompeld werd van de drukte, de mensen, de geluiden, het geschreeuw en alle gezichten die zich omdraaien omdat er een ‘mzungu’ (wit persoon) de auto uit stapt. Gelukkig kon ik door een woordje Swahili ook wat meer rust en afstand afdwingen (toch gek hoe dat zo werkt), en na afscheid te hebben genomen van Morath mezelf de warme bus in wringen. Al snel kwam er een doofstomme vrouw naar me toe en wees me naar een andere plek, waar het raampje open kon. Slim, daar had ik niet over nagedacht. Daar staat dan natuurlijk ook wel meteen een onder je neus geduwd document waarvoor ze een klein geldbedrag wilde hebben tegenover, maar ik was te moe om me daar druk over te maken. Naast het open raampje zitten heeft veel voordelen, maar tijdens het wachten tot de bus vol loopt ook veel nadelen. Met name als je dan ook nog een witte huid hebt... Iedere verkoper komt dan onder je raam hangen, op je arm tikkend, en wil graag van alles aan je verkopen. Van koekjes, frisdrank en fruit tot kippen, sandalen en solar-panel opladers aan toe.

Gelukkig liep de bus snel vol en waren we onderweg. En dan heeft dat raampje alleen maar voordelen. Ik zat naast een niet al te slanke vrouw, met mijn zware handbagage rugzak op mijn schoot en langzaam voelde ik mijn zitbotten zich steeds meer in de stoel drukken. Af en toe je benen bewegen zit er helaas ook niet in. Ik voelde me een beetje benauwd, stijf van hele dagen zitten en was enorm moe. En op het moment dat ik mezelf wat hoorde klagen in mijn hoofd, kon ik er gelukkig om lachen. Wat heb je het eigenlijk goed als dit je zorgen zijn. Daarnaast maakte alles om me heen het weer goed. Mijn arm kon half uit het raampje en de hete zon brandde erop en op mijn gezicht, mijn al zware ogen nog meer dicht persend. Maar daaraan toegegeven, genoot ik met mijn ogen dicht. Van de wind langs mijn arm, de welkome windvlagen die af en toe via het raampje naar binnen woeien en de warme lucht wanneer we wat langzamer reden die alle Afrikaanse geuren wat extra uit lieten komen. En als mijn nieuwsgierigheid en geluk gevoel het overwonnen van mijn moeheid keek ik om me heen. Naar de prachtige uitgestrekte natuur, bijzonder groen en glooiend, de grote stenen, de prachtige bomen en planten en met name de aanblik van alle Afrikaanse taferelen langs de weg brachten me een bepaalde rust. De blij schaterende kindjes rennend van het ene hutje naar het andere, de jongens die met stokken de koeien van de weg probeerden te houden, de vrouwen met de meest bijzondere objecten op hun hoofd onderweg naar huis, en zoveel meer.

Bij ‘de grote rotonde’ – ja, iedereen weet welke je bedoelt op een 6-uur durende trip – werd ik afgezet en opgepikt door Chirangi, de baas van het ziekenhuis en Abdalla, zijn én mijn favoriete driver. Een man waarvan je door zijn lengte ten opzichte van de gemiddelde Tanzaniaan zou denken dat hij ergens anders vandaan komt, maar door zijn blije woordenwaterval in Swahili geen andere afkomst kan hebben. Laat in de avond kwamen we aan, nadat we ook nog 5 Amerikaanse PA’ers in opleiding met een andere driver hadden opgepikt. Samen met Annelise (my wife – long story short) en Wies, de tropenarts in opleiding die aan het einde van haar opleiding zit, aten we wat in het huisje naast ons en daarna ging ik vrij snel mijn spullen uitpakken en naar mijn vertrouwde bedje. En ik denk dat er geen 5 seconden nodig waren voor ik in dromenland was.

Vandaag kon ik het morning report nog even overslaan om wat uurtjes slaap in te halen en begon ik de dag met een lekker ontbijtje op het buitenplaatsje voor het huis. Met een sterke zwarte kop koffie, die ik alleen hier drink, en heerlijke verse vruchten van de markt. Nadat ik me naar het ziekenhuis had begeven begon ik met mijn rondje om overal even langs te gaan. Overal kwam ik weer mensen tegen, patiënten die ik herkende, maar met name natuurlijk het medische personeel, en was het een drukke klets en knuffel dag met iedereen, en verassend genoeg kwam het Swahili heel snel terug. Zoveel mensen die me herkenden en blij waren om me te zien, dat het me ontroerde, als ook dat ik zelf natuurlijk enorm blij was iedereen weer op zijn Tanzaniaans – twee knuffels aan beide kanten – te kunnen omhelzen. De zon is langzaam als een oranje gloeiende bal in het meer verdwenen en langzaam zet de donkere avond zich in. Zoals vroeger zit ik nog in Chirangi’s kantoor, te wachten tot zijn meetings met alle binnen druppelende mensen over zijn en we mijn introductiegesprek kunnen doen om mijn leerdoelen te bespreken. Maar haast heb ik niet. Ik ben weer thuis!

(de foto's staan zoals altijd op een andere plek...)