2.1 Tuende!
(lees: ‘twende’ = Let’s go)

Terwijl ik dit schrijf zit ik in mijn vliegtuigstoel in het midden van een lege middenrij en heb ik net mijn verassend lekkere vliegtuigmaaltje achter de kiezen. Terwijl ik dat rustig zat op te eten liet ik alles om me heen en de afgelopen tijd even bezinken. Want wat een verschil. Nog geen 24 uur geleden zat ik nog aan tafel met ± 40 mensen om Liens 21/(23)-diner te vieren en vanochtend nog zat ik met een heleboel lieve, enigszins brakke vrienden van Lien heerlijk te ontbijten in de zon. En voordat je het weet laat je Hollandse thuis achter, en ben ik onderweg.

De afgelopen weken waren druk, heel druk. En echt tijd om alles te laten indalen voor de komende 10 weken had ik niet echt gehad, maar dat was oké, ik ging tenslotte weer naar mijn tweede thuis. Maar er ook al echt naar uit kunnen kijken had ik ook nog niet echt gedaan. En nu, terwijl ik zojuist mijn vegetarische rigatoni maaltijd aan het eten was, luisterde en keek ik wat om me heen en kon ik glimlachend in mijn stoel achteruit gaan zitten. Want het besef kwam nu wel. Wat kijk ik er naar uit om weer terug te gaan naar Tanzania. Het land waar de mensen met het moment en de dag leven, zich bezighouden met elkaar en zich niet zo snel zorgen maken om alles waar wij ons zo druk om kunnen maken. Mijn rechter buurman in de rij naast mij had de stewardess gevraagd voor een ander maaltje, het beviel toch niet zo goed. Rechtsvoor mij raakten een jongedame en een ouder stel aan de praat, omdat zij wilden weten hoe ze WiFi had geregeld op haar telefoon (in het vliegtuig nota bene, het enige moment dat je eens lekker niet online hoeft te zijn). Links van mij zaten mensen druk kauwend opgenomen in hun film of spelletje op de computer voor hen. Het besef, dat ik weer even terug mag naar de wereld waar er geen 5 dingen tegelijk hoeven te gebeuren, niet alles efficiënt en snel hoeft en waar men meer rust, openheid en respect ervaart, maakte me enorm gelukkig.

Voordat ik daar ook echt van ga genieten heb ik nog wel een tripje te gaan. Maar het vooruitzicht van waar ik naar toe zal gaan, zal me wel op de been houden :) . Bovendien zullen de kleine uurtjes slaap die ik vannacht heb genoten, me ook zeker helpen een oogje dicht te doen in mijn nachtvlucht later van Doha naar Kilimanjaro. Morgen (Maandag) zal ik rond het middaguur in Mwanza aankomen, mijn twee extreem zware koffers (40 kilo in totaal - ik neem namelijk zo’n 10.000 plasic zakjes mee voor het pindaproject-) mee sleuren en door mijn vriend Morath van het vliegtuig worden opgehaald, om mijn reis te vervolgen met de vertrouwde bus; 7 uur lang over hobbel de bobbel wegen, maar wel langs de Serengeti, onderweg naar Shirati. Nu nog maar hopen dat iemand mij bij de splitsing ook nog kan ophalen om mij daadwerkelijk naar Shirati te brengen, want een piki piki (de taxi-motors, als de trouwe lezer het zich nog kan herinneren) met deze lading bagage gaat hem helaas niet worden. Ik kijk nu al uit naar de oranje zon die ik op deze tocht langzaam in de prachtige natuur van Tanzania zal zien verdwijnen.

Naast al het dromen ben ik me ook wel een beetje aan het voorbereiden hoor. Want eigenlijk vind ik het ook reuze spannend. Hoe vertrouwd de omgeving, het ziekenhuis en de mensen ook zullen zijn, wel wordt het klinische werk in het ziekenhuis natuurlijk een hele nieuwe, uitdagende ervaring. Ik ga namelijk dit keer 10 weken in de kliniek staan, dus op de afdelingen, de spoed en eventueel de operatiekamers voor het keuzecoschap Tropengeneeskunde. En dat ving ik ook wel een beetje eng. Want nu moeten de handen uit de mouwen in het échte werk, aan het bed, bij de patiënt. Waar ik, hoe goed ik mij ook voorbereid en geoefend heb in het Swahili, toch met een flinke taalbarrière, vaak veel te laat gekomen patiënten zal moeten onderzoeken, in actie zal moeten komen en moeten behandelen. En dat is wel even anders. Maar ik gebruik de tijd dat ik mijn oogjes nog open kan houden om mijn ‘Oxford Handbook of Tropical Medicine’ door te spitten. De onbekende ziektebeelden wat uit te pluizen, de handelingen tijdens de bevalling (heel lang geleden nu) en de ABCDE(FG) spoed-assessment van patiënten nog maar eens in mijn hoofd te stampen. Maar ook zal ik wat proberen uit te rusten van het coschap Revalidatiegeneeskunde wat ik vrijdag pas heb afgerond, het fantastische diner van mijn lieve zusje waar ik zo trots op ben, en al het geregel van de afgelopen twee weken dat bij mijn vertrek eindelijk tot een einde is gekomen.

‘Tuende!’ betekent ‘laten we gaan’, of ‘let’s go!’ En dat is ook ik me voel. Niet te veel zorgen maken over hoe het zal zijn, wat ik ga zien en of ik het wel kan. Gewoon ervaren. En ik zie wel hoe het loopt. Ook ik moet de Tanzaniaanse levensstijl nog wat laten indalen... Zoals jullie dus hebben gezien heb ik besloten weer te gaan schrijven over mijn avonturen en ervaringen, maar net zoals de vorige keer beloof ik er niets bij. Wanneer ik zin heb en tijd laat ik wat van me horen. En als je dat wilt weten, kun je je als het goed is op deze blog abonneren, dan krijg je een mailtje als ik wat plaats. Ik vind het heel bijzonder om dit met jullie te delen en dat jullie het hopelijk leuk vinden te lezen. Veel liefs uit de lucht!

X Jannie