Het is al een hele lange tijd geleden en ik, waarschijnlijk met jullie, had niet meer gedacht te gaan schrijven totdat ik hier aan de eettafel zit, om 10 voor 11 en net mijn bordje met eten wat mijn huisgenootjes hadden laten staan heb opgegeten, nog veel te verbaasd van wat er zojuist gebeurd is. Nu ik vorige week vrijdag mijn dataverzameling heb afgesloten met het laatste interessante interview is het nu tijd om het laatste interview te gaan transcriberen en dan over te gaan naar het analyseren van de gegevens en het schrijven van de thesis. Daarnaast zal ik de laatste twee weken hier (die zijn ingegaan, tijd is voorbij gevlogen!) nog een beetje aan de grote database werken met alle gegevens van alle ondervoede kindjes die eens de pindapasta gekregen hebben. Vandaag hadden we hier een super fijne en verduidelijkende meeting over na een dag lang data analyseren. Ik en Nova-Lee, het meisje waarmee ik samen aan de database werk en die het vervolg van mijn kwalitatieve onderzoek gaat doen, hadden na een dag lang werken, een lange meeting met onze supervisors en het uitwerken van alles wat we in de meeting besproken hadden, om half 9 savonds de deur van Chirangi’s kantoor achter ons dicht getrokken, onderweg naar alle andere wazungu die op ons wachtten voor het avondeten. Echter ging dat even anders want toen we het terrein van het ziekenhuis uit wilden lopen zagen we bij de ingang van het ziekenhuis allemaal mensen rennen en besloten we toch even een kijkje te nemen. Bovenop de piki piki (motor waar je mensen van A naar B vervoert) hing een vrouw over de driver en zagen we het glibberige lijfje van een pasgeboren baby’tje net op de piki piki floepen. Het gehuilt van de baby op de achtergrond rende ik snel naar de ‘Maternity ward’ aangezien we geen spullen of iets hadden. Gelukkig kwamen er al een clinical officer en verpleger aan gerend met de benodigde spullen. De navelstreng werd, met mama op de piki piki over de driver heen gehangen en de baby nog net in een doekje gewikkeld, op de piki piki doorgeknipt en de clinical officer ging er haastig met het baby’tje vandoor om deze te controleren en onder een warmte lamp te leggen. Ondertussen was het op en rondom de piki piki natuurlijk een bloederige boel en konden we de vrouw verplaatsen op de brancard en naar de maternity ward verplaatsen met enige spoed. Daar werd de bevalling netjes afgemaakt, deed het baby’tje het goed en konden we de moeder gemakkelijk stabiliseren. Nadat ik, onder super goede begeleiding van de verpleger de nodige stabilisatie bij de nieuwe mama had gedaan mocht ik het kindje bij mama neerleggen en ze feliciteren.

Na nog wat hulp op de ward konden we rond half elf, nadat we ons en onze schoenen hadden ontdaan van het nodige lichaamsvocht ons nu echt naar huis begeven. Een gek besef moment toen ik naar huis liep. In mijn tweede week hier, nu bijna 3 maanden geleden, maakten we eenzelfde spoed moment mee met een piki piki die ongeveer het ziekenhuis in kwam rijden. Dit was echter een ijskoude, stijve man die nergens op reageerde. Nadat we die via de brancard toen naar de soort van spoed hadden gereden en hadden onderzocht moesten we verdrietig genoeg concluderen dat deze man was overleden. Op precies dezelfde plek zag ik een man het leven hebben verlaten. En nu, twee weken voor mijn vertrek uit Shirati, mocht ik op precies deze zelfde plek een nieuw mensje verwelkomd zien worden op de aarde. Zo voelt de cirkel toch wel een beetje rond.

Ook gaf dit me wel de bevestiging van de keuze die ik eerder deze dag heb gemaakt de juiste keuze is. Namelijk heb ik in Juni-Augustus 2023 een keuze coschap en had ik eerder deze dag de keuze gemaakt om terug te komen. Het voelt hier zoals thuis en om dan met een meer medisch inhoudelijke en klinische blik in dit ziekenhuis rond te lopen lijkt me een fantastische ervaring. Ik had altijd gedacht dat ik nooit in een ziekenhuis een keuze coschap zou gaan doen, omdat het ziekenhuis niks voor mij is, maar het Shirati KMT Hospital heeft een totaal ander plekje in mijn hoofd en in mijn hart waar ik bijzonder graag die uitzondering voor maak.

Wat betreft het grote gat in tijd sinds mijn laatste blog, excuses. Ik denk dat ik het gewoon te leuk en te druk had om ook nog wat extraas te typen. Maar toch nog iets voordat ik dalijk weer met mijn beide benen op Nederlandse grond sta. Al wil ik daar, met de dure boodschappen, energierekeningen en het koude, vieze weer, nog even niet aan denken.

In de tussentijd van mijn vorige blog ben ik met name druk geweest met data verzamelen voor mijn interviews en heb ik hele interessante antwoorden gehoord van de caregivers van alle kindjes met ondervoeding. Vanaf deze week ga ik bezig met deze resultaten inzichtelijker te maken en zal ik wanneer de tijd rijp is deze bevindingen met de geïnteresseerden delen. Natuurlijk heb ik niet alleen maar achter mijn leen-laptop gezeten de afgelopen weken (ja, in de tussentijd is mijn eigen laptop gecrasht, heb ik deze door heel Tanzania moeten laten vliegen om erachter te komen dat hij niet gemaakt kan worden, maar ik na 2 weken gelukkig wel het grootste deel van mijn data op een stickje heb kunnen ontvangen – ook een reden voor mijn achterstallige blog onderhoud zullen we maar zeggen) om mijn wel verloren gegane data opnieuw (!!!) te transcriberen. Als je ooit hebt getranscribeerd weet je wat voor verschrikkelijk monnikenwerk dat is om het netjes te doen, dus raad maar hoe gelukkig ik daar mee was. Maar al het gezeur opzij (dat heb ik hier echt erin gestampt gekregen), ik heb het bovenal de afgelopen tijd enorm enorm goed gehad. Ik heb me niet voor niets aangemeld voor het keuze-coschap hier. Ik voel me hier, naast dat ik mijn vrienden en familie hier niet heb, meer thuis dan in Nederland. Ik heb er al vaker over geschreven, maar wat kunnen we veel leren van de mensen hier en hoe zij in het leven staan, trots durven zijn op zichzelf en op hun land en taal, verwelkomend en geweldig gul zijn ondanks de gaten in hun kleren en geen spek op de botten, de glinstering en blijdschap in hun ogen van het lachen, grappen en genieten van het moment.

Langzaam ben ik natuurlijk ook een beetje afscheid aan het nemen en ben ik mijn ‘Goodbye Shirati mini bucket list’ aan het afwerken, voor alle dingen die ik hier graag nog wil doen voordat ik in het vliegtuig stap. De border run naar Kenia, een 17 km hardloop route naar de grens van Kenia, heb ik gisteren afgestreept en een sprong in het Victoria-meer staat op de planning voor aanstaand weekend. Het voelt heel heel raar om iets wat zo als thuis voelt achter te gaan laten, maar voor nu ga ik nog twee werkweken intens genieten van het leven hier, verwelkom ik papa volgende week hier en mag ik nog wat andere plekken van Tanzania gaan ontdekken voordat ik terugkeer naar het koude kikkerlandje. En eerlijk is eerlijk - het voelt hier wel als thuis, maar ik kijk natuurlijk ook intens uit naar het weerzien van mijn lieve familie, vrienden en trouwe blog lezers natuurlijk! Wie weet tot weerziens op mijn blog, wie weet schrijf ik de laatste keer wel na mijn afscheid hier.

Heel veel liefs. X

Mama (en baby in de Kitenge doek) na bevalling op de piki piki