Hello again! Na een enorm lange radiostilte had ik weer eens tijd om een blog te schrijven. Excuus voor het verdrietige afsluiten van de laatste blog en daarna niks meer van me te laten horen, maar het was druk en leuk. En geen bericht is goed bericht in mijn geval. Ik wil in ieder geval starten met dankjewel zeggen voor alle lieve berichtjes eronder zijn geschreven door heel veel mensen. Dat waardeer ik echt enorm en het delen had me ook echt geholpen, maar jullie reacties ook. Ik kan er zoals mijn tante Martine zei niets aan doen dat ik hier niet geboren ben en zij wel, maar ik probeer dat nu om te zetten in motivatie om te doen wat ik kan hier!

In de tussentijd ben ik me helemaal thuis gaan voelen hier in Shirati. Afgelopen weekend waren we een weekend naar Mwanza (de twee na grootste stad in Tanzania), zo’n 6 uur rijden van hier. Het was heerlijk om even in en grotere stad te zijn en naar wat echte Afrikaanse moderne feestjes en restaurants te gaan en de kater eruit zwemmen bij een heerlijk hotel! Maar eerlijk was eerlijk was het fijnste nog om in een ‘grote’ supermarkt eindelijk wat andere voedingsmiddelen te kopen die in Shirati niet te krijgen zijn. Zo gingen we met liters yoghurt en zo’n 15 pakken ontbijtgranen en blikvoer om een kelder mee vol te krijgen weer terug naar Shirati. En het was wel bijzonder hoe erg het voelde als thuiskomen.

Ondertussen ben ik ook van start gegaan met het doen van mijn onderzoek. Vorige week heb ik samen met mijn begeleiders die me zijn komen opzoeken hier (wat heel bijzonder is) het eerste test-interview gedaan. Vandaag hebben we echter de première erop zitten en is het enorm interessant wat er uit de interviews komt. Het vergt ook een heleboel aanpassingsvermogen want het is en blijft Afrika hier, en een verassende wending waarbij geïmproviseerd moet worden is niet zeldzaam. Maar goed, dat maakt het ook leuk! Nu het eerste interview achter de rug is kan ik daarmee ook gaan starten met transcriberen van alle vertalingen die een van de medewerkers me tijdens het interview constant heen en weer geeft. Na het interview zijn we daarmee ook allemaal erg moe. Zo’n interview dag bestaat namelijk uit allemaal stappen. Eerst gaan de moeders met hun kinderen naar de production room waar we pindapasta zakjes worden gegeven en de kinderen gemeten worden. Zo wordt hun vooruitgang bijgehouden en beslist of er meer pindapasta nodig is, of dat er langzaamaan overgestapt kan worden naar complementaire voeding. Daarna komen de verzorgers naar de report hall waar we de interviews doen. Dan bespreken we de gang van zaken, spreken we de information letter door in het Swahili én indien nodig in het Luo (de tribe-taal van deze streek), want ongeveer de helft van de deelnemers kan niet lezen of schrijven. Daarna vullen we dus ook samen de informed consent formulieren in met een handtekening of vingerafdruk. Daarna kunnen we van start! Het interview bevat allemaal vragen over de ideeën van de verzorgenden over voeding van kinderen, hun kijk op ondervoeding en hun kijk en handelen rondom de behandeling die ze hier krijgen. Zo proberen we in kaart te brengen welke factoren nu ten grondslag liggen van de ondervoeding van de kinderen, wat ze wel en niet weten en hoe ze aan deze informatie komen, hoe de behandeling met de pindapasta thuis gaat en uiteindelijk gebruiken we al deze informatie natuurlijk om een idee te krijgen hoe we de ondervoeding van deze kindjes kunnen voorkomen of waar er veranderingen moeten plaatsvinden. Een groot onderdeel van veel problemen in het ziekenhuis is ook een bepaalde cultuur in Tanzania waarin ze veel geloven in bepaalde hekserijen, maar ook bepaalde bijgeloven dat ze bijvoorbeeld geen borstvoeding mogen geven aan een kind als ze al weer zwanger zijn en dit vaak binnen enkele maanden al weer het geval is als ze zich niet aan het geboorteplan houden, terwijl een kind tot 2 jaar eigenlijk borstvoeding moet krijgen. Ook geloven ze hier heel veel in lokale kruiden als behandeling voor een heleboel ziekten. Daarom komen veel patiënten, niet alleen op de kinderafdeling, maar ook veel bij zwangeren, heel laat in het ziekenhuis omdat ze dachten het zelf onder controle te hebben met de kruiden. Hartstikke interessant dus, maar wel heel lastig om aan te pakken. Maar daar ga ik me helemaal in verdiepen dus.

Overigens hebben we twee weken terug ook een productie gedraaid van de pindapasta. Als je me volgt op Instagram heb je het hele proces vast voorbij zien komen. Dat was enorm interessant en goed om gezien te hebben en het was ook enorm hard en zwaar werk. Heel veel handwerk of kleine machines, dus ook je geduld werd flink op de proef gesteld. Maar het was vooral enorm gezellig om dit samen met het voedingsteam te doen. Op het einde van deze week hebben we als wazungu’s dan ook het team uit eten genomen en dat was mega gezellig. Voor degenen die mijn Instagram niet gezien hebben zal ik de foto’s ook hierop uploaden. Het proces duurde 4 dagen lang en bestaat uit het roosteren van 50 kilo pinda’s in een barrel waar per keer 25kg in kan. De geroosterde pinda’s moeten dan flink lang afkoelen voordat ze in de peeling machine kunnen, want deze machine kan niet zoveel hebben. Nadat alle pinda’s schepje voor schepje door de machine gepeld worden (en ook een hele grote lading met de hand), worden deze door een andere machine tot een pindapasta gedrukt. Ook wordt er met deze machine suiker tot poedersuiker omgezet. Deze machine kon al helemaal niet veel aan en had een heleboel mankementen, vandaar dat ook een keer kortsluiting was ontstaan en we even genoodzaakt waren pauze te nemen om te fundi (mechanics) hun werk te laten doen. Zou eigenlijk een super interessant project zijn om een samenwerking met een technische universiteit te starten dacht ik zo. Met name het laatste proces, want na het ellendige mixen (dit was het ergste) met de hand en deel voor deel in de mini mixer te laten combineren (pindapasta, suiker, olie, micronutriënten en melkpoeder) moest het daarna nog in een grote ton met de hand gemixt worden. Maar samen met mijn begeleidster hebben we wel gekeken waar budget is voor verbetering en dit staat op nummer 1! Maar de laatste stap in het proces, is het verpakken. Met een mega ton vol met gemixte pindapasta moest alles met de hand in kleine plastic zakjes gedaan worden en allemaal precies 90 gram afgewogen worden. Dit was het arbeidsintensiefst want een hele dag met grote spuitzakken boven de zakjes te hangen ga je op een gegeven moment wel voelen in je armen. Als laatste telden we alle zakjes en konden we de hele boel opruimen, maar het eindresultaat mocht er zijn: 634 zakjes met pindapasta!

Voor de rest ben ik natuurlijk nog steeds énorm aan het genieten van de cultuur en gastvrijheid van de lieve mensen hier. Met de natuur en met name de zon raak ik ook nog altijd niet uitgekeken, prachtig is het hier. Genoeg wandelingen met bijzondere uitzichten, tochtjes met mooie dieren (we gaan bijna op safari, maar de eerste zebra’s en olifanten zijn al gespot!), adembenemende zonsondergangen en nooit te veel blije lachende kinderen en moeders. Wat is het leven hier speciaal, zo simpel en zo goed. Men staat hier zo anders in het leven, leeft echt met de dag en lacht ook echt elke dag breeduit. Hun witte gebit tegenover hun ruwe donkere huid en de sprankelende ogen als ze (glim)lachen spreiden zoveel oprechte vreugde, geluk, pret en liefde uit dat het niet anders kan dan dat je zelf ook breeduit, hardop lacht en je zorgen vergeet.