Lieve Janneke,

Ja, de realiteit valt rauw op je dak. Ik kan het me zó voorstellen! Je had in Nederland misschien toch nog een wat romantisch idee over het helpen van zieke kinderen, maar het probleem is zó groot en je bent, zoals je schrijft zó klein, dat je hulp een druppel op een gloeiende plaat lijkt en de moed je in de schoenen kan zinken. Het maakt je nog maar eens extra bewust van het feit hoe beschermd je leven is geweest in een van de rijkste landen van de wereld, en hoe oneerlijk dat eigenlijk is.
Waarmee kan je je Afrikaanse kinderen helpen? Niet door je schuldig te voelen, want je kan er niets aan doen dat je wieg in Hoofddorp stond en niet in Shirati. Ook niet door je te verliezen in gepieker of door je ongelukkig te gaan voelen door de ongelijkheid in de wereld. En al helemaal niet door het gevoel te hebben dat je in je eentje bovenmenselijke inspanningen zou moeten verrichten om de wereld te veranderen. Wat je kinderen wél helpt is dat je je hart open houdt, dat je ze ziet in al hun ellende én hun schoonheid, dat je er niet voor wegloopt maar je er ook niet door laat overspoelen. Dat je met ze lacht en van hen leert dat het mogelijk is om gelukkig te zijn en en te kunnen genieten ook als de omstandigheden alles behalve comfortabel zijn.En dat je voor ze doet wat jíj kunt, op je eigen Janneke- manier en zo klein als het lijkt. En dat is goud waard!
Wereldwijd groeit het bewustzijn dat de verschillen in rijkdom en macht onacceptabel groot geworden zijn en dat we de aarde en haar rijkdommen eerlijker zullen moeten verdelen. We hebben leren denken in verschillen in plaats van te kijken naar wat ons bindt, en uiteindelijk worden we daar niet gelukkig van. Maar er zijn veel mooie initiatieven, zeker van mensen van jouw generatie, die willen bouwen aan een andere, meer harmonische wereld. Wie weet wat er nog allemaal op je pad komt aan mogelijkheden om daar aan bij te dragen. Je hoeft daar niet naar te zoeken, want het dient zich vanzelf wel aan op precies de goede manier en op precies het goede moment.
Dus houd moed, vertrouw erop dat je niet voor niets daar bent, weet dat je bijdraagt aan een mooiere wereld, en geniet!

Dikke kus,
Martine

Oh wat zijn het toch fantastische verhalen zowel van jou als van Martine.
Goed dat je alles deelt, dan verwerk je alles beter denk ik.
We kijken uit naar nieuwe ervaringen, hier alles goed we gaan de warmte tegemoet ,veel liefs opa oma

Ik kom je bericht tege maar ken je niet. Wat dapper van je om dit zo op te schrijven. Heel veel sterkte, het ga je goed!

Lieve Janneke,
Wat een bijzondere keuze maakte je om in Zanzibar stage te gaan lopen in het ziekenhuis waar je nu verblijft! Wat goed was het om een cursus van de taal te
volgen. Ik genoot van jouw. verhalen, indrukken over de mensen, de natuur en
verdere verkenningen!
Nu in het Ziekemhuis aan de slag, inderdaad ontroerend die zieke kinderen,
wat fijn dat je er voor hen kan zijn.
Ik wens jou een hele mooie tijd toe en kijk uit naar jouw volgende bericht.

Lief overbuurmeisje,
Mooier dan jouw tante Martine kan ik het niet verwoorden. Wat vinden wij jou dapper en volwassen, ook in het delen van je emoties die zo begrijpelijk en zeer invoelbaar zijn. Met jouw grote hart, je toewijding en je liefdevolle zorgzaamheid ben jij vast en zeker een lichtpunt in het leven van al die mensen die het zo vreselijk moeilijk hebben. Wij zijn trots op jou! Liefs, Willemijn

Ha lieve Janneke

Wat kun jij toch prachtig schrijven, zo beschouwend en zo op jou manier en vooral uit jou hart. Als ik jou verslagen lees lijkt het alsof ik erbij was. Dit komt omdat ik vroeger ook best veel door Azië gereisd heb. Het is voor mij allemaal zo herkenbaar. Mocht het zo zijn dat je straks geen arts zou willen worden, dan kun je altijd nog boeken gaan schrijven !!! Ik vind het zo bijzonder dat je Tanzania op deze manier in al zijn facetten leert kennen, door er gedeeltelijk als toerist de mensen te ontmoeten, maar vooral door jou werk daar. De meeste mensen gaan als toerist naar een land en zien alleen de leuke dingen.
Je schreef dat je moeite had om te vertellen over de nare dingen in het ziekenhuis, met hele zieke kinderen. Het is ook wel een enorme overgang van toeristisch Zanzibar naar het ziekenhuis waar je nu bent. Maar het blijft een heftige ervaring. Daarover heeft Martine een prachtig stuk over geschreven voor jou. Toen ik dat las moest ik ook effe een traantje wegpinken. Dit was zo recht uit haar hart. Ja, liefde hebben die kinderen nodig, en die heb jij in overvloed, Janneke !! Heel dapper dat je ondanks jou twijfel toch in de pen bent gekropen en het heb gedeeld met ons. Het deed mij een beetje denken aan de huidige facebook-generatie, waar je alleen maar blije selfie’s ziet. Je zult het wel herkennen van jou Facebook vrienden, als je tenminste op Facebook zit. Als jij op dat medium zou vertellen dat uit een onderzoek is gebleken van het Academisch Ziekenhuis Amsterdam, dat 85% van de mensen micro-plastics in hun bloed hebben, dan krijg je waarschijnlijk heel weinig likes !!
Ik zou zeggen ga zo door met jou verhalen over jou ervaringen, positief of negatief.

Door jou prachtige verhalen en verslagen komen bij mij allerlei mooie herinneringen terug van mijn Azië en Zuid-Amerika reizen van eind jaren 80. Ik voelde me vooral in Indonesië helemaal thuis. Als ik daar Martine had ontmoet in een kleurrijke sarong, dan hadden we waarschijnlijk nu niet in Vorden gewoond !! Het heeft bij mij een diepe indruk achtergelaten. De mensen hebben niet veel, maar hun glimlach, hun rust, de stilte maar ook hun eenvoudige muziek. Ik hoor die muziek nu nog ná 35 jaar, in mijn gedachten !! Uiteraard ook de oogverblindend mooie landschappen.
Ik heb een keer meegemaakt dat de laatste bus uit het dorp echt al vertrokken was. Daar kwam ik wat later pas achter. Ze zijn zo aardig dat ze moeite hebben met nee zeggen. Na 10 keer vragen over die bus vroeg ik of de volgende bus morgen pas komt. Toen zeiden ze 'ja' met een smile !!! Je moet gewoon de goeie vragen stellen !!! Het leuke was dat wij bij die familie mochten logeren. Hele leuke avond. Wat jij nu al hebt met Tanzania, had ik toen met Indonesië. Leuk hoe jij schrijft over kinderen die spelen met een houtje en een blikje. Veel mensen zien dat niet, maar jij wel en je geniet ervan. Dit zag ik ook overal in Azië en Brazilië. In 1992 was ik in Brazilië en daar speelden 4 kinderen in een sportbroek en teenslippers de samba in een half lege bus, zonder instrumenten met zang. Memorabel mooi. Hoe mooi kan eenvoud zijn.

Ik vond mijn reizen verrijkend. Ondanks dat er in Nederland keihard gewerkt wordt en er veel stress is en 1 op de 5 in een burnout terecht komt, geniet ik van het feit dat er bij ons water uit de kraan komt wat je kunt drinken. In een hotel in Mannaus, Brazilië had het water wat uit de kraan kwam, net zo’n groene kleur als het water in de greppel rond dat hotel !!! En ook ben ik blij dat ik niet in de tropen woon, maar in Nederland met zijn prachtige wolken en heerlijke temperaturen.
Ja, net toevallig vandaag is het hier in Vorden in onze tuin misschien wel heter dan bij jou in Tanzania. Nu 38 graden.

Ik ga zo koelen onder een zelfgemaakte Gardena sproeier, die ik in de pruimenboom heb geknoopt.
Heerlijk.

Janneke, het ga je goed !!!



Een knuffel van mij
Bennie

Lieve Janneke,
Wat een prachtige reis ben je ah maken! Zo vol avonturen en belevenissen! Ik heb net al je stukjes terug gelezen en geniet mee. Ik herken wat je nu ziet op de kinderafdeling in Izmir Turkije, zo heftig en verdrietig. De wereld is vol onrecht, maar jij draagt idd nu je steentje bij en geeft iedereen hoop… ik ben wel nieuwsgierig naar de pinda-pasta, hoe het smaakt? Bewaar je een beetje? Zet m
Op met je goede werk Janneke, wij reizen met je mee! Liefs Marjon, Tadek, Marijn, Bram en Jochem X

Lieve Janneke,
Wat schrijf je prachtige verhalen en wat maak je ontzettend veel mee. Je neemt ons helemaal mee in dit prachtige avontuur. Echt super knap dat je deze uitdaging bent aangegaan, dit zal je altijd bij blijven.
Ik kan me heel goed voorstellen dat het contrast heel groot is en dat voelt als oneerlijk.. Ook al voelt het of je weinig kan betekenen en je misschien zoveel meer zou willen doen, ik weet zeker Janneke dat jou liefde, lach, kracht en warme hart zoveel betekent voor de mensen daar. Wij zijn super trots op je!!
Liefs en een dikke knuffel van ons allemaal Patrick, Josien, Joep, Derk en Dolf