Eerste ‘werk’dagen achter de rug!

Na mijn vlucht vanuit Zanzibar had ik in Dar es Salaam met Laurens afgesproken, een andere coassistent die voor zijn keuzecoschap tropengeneeskunde ook naar Shirati ging. Hij rechtstreeks vanuit NL en ik vanuit het vakantiegevoel van Zanzibar vertrokken we met een gloednieuw deluxe vliegtuig toestel naar Mwanza waar we door onze hoteldriver werden opgehaald. Het hotel was echt het boegbeeld van ‘vergane glorie’. Bij aankomst lag er een kakkerlak in mijn badkamer (die wilde Laurens wel voor me weghalen thank god, althans dat dacht ik toen nog), was er géén WC papier meer en hadden de AC en WiFi en derdelijke een storing. Enfin, wij dachten gaan we nog een biertje drinken en naar bed, we kwamen nota bene erg laat aan. Maar het hele hotelpersoneel was opgetrommeld en gezien de gastvrouw ons zo teleurgesteld aankeek toen we haar mededeelden dat we geen eten hoefden, besloten we om toch maar wat kleins te delen. Een uur later kwam een andere gastvrouw onze handen wassen met een zilveren schaal en warm water, deed de tuinman ondertussen zijn 4e rondje bomen en planten water geven, werden de blikjes in de koelkast nog maar eens geteld én werd door de chef ons maal geserveerd. Een enorme schaal goed gekruide kip met wali (rijst) en wat spinazie, en een random banaan. Na het wachten smaakte het ons toch goed en kropen we daarna voldaan onze knusse bedjes in.

De volgende ochtend kregen we een erg interessant ontbijt met vleessoep, donut, fruit met avocado, een KNAL hete peper (ik dacht dat het een paprikaatje was dus guess wie de hele dag een brandende mond had…) een cassave en zie voor de rest de foto. Na wat foto’s met de crew van het hotel gingen we met onze backpacks richting Mwanza busstation. Het leek wel alsof er in dat hele gebied nog nooit een blank iemand was geweest want we werden ongeneerd door iedereen aangekeken, gewezen maar ook aangesproken want ie der een wilde ons naar onze bus helpen. Op een knal vol plein met allemaal reizigers werden we door een escort van zo’n 20 mannen naar onze bus geleid waar we ons plekje innamen terwijl de hele bus ons vol verbazing en bijna uitlachend aankeek. Het was weer heerlijk 1000x prikkels maar allemaal hartstikke lief. Na een lange busrit zonder water (never trust mijn blaas) en het zien van de prachtige omgeving met heuvels met enorme stenen, dieren, savannes, opnieuw alle facetten van het afrikaanse leven én het zien van 1 aapje toen we de Serengeti passeerden, kwamen we aan in Mika waar de driver van het ziekenhuis ons ophaalde. Na weer een uurtje over een enorm stoffig, hobbelig oranje zandpad arriveerden we dan in Shirati, waar het avontuur echt ging beginnen.

We werden verwelkomd door Jan, de tropenarts in opleiding die hier twee weken eerder begonnen was. Nadat we beiden onze backpacks wat hadden uitgepakt in ons eigen ‘huisje’ (Jan en Laurens slapen samen in een huisje en daaraanvast zit een gespiegelde huisje waar ik slaap en de volgende co-assistent over twee weken bij komt). Niet alleen werd ik door Jan verwelkomd, maar ook door zo’n 30 smerige kakkerlakken. Degene in mijn kamer had Laurens weer weggehaald (dank) en de andere vrienden heb ik helemaal onder gesprayd met gif. We vetrokken met z’n drieen naar het Victoria meer om daar de zonsondergang te zien. Over een drassig pad en een zandweg bergopwaarts keken we dan vrij snel uit over het gigantische meer. Wat een uitzicht. Ik was er helemaal stil van. Ook werden we in onze wandeling natuurlijk door iedereen begroet en kwamen alle kindjes even hoi zeggen of liepen heel verlegen een stukje met ons mee. Aangekomen bij het meer dronken we daar een biertje met zicht op het meer en de zonsondergang. Dat was een zeer welverdiend uitzicht na een lange dag busrit. Na de tocht terug in het donker aten we wat ‘chips masai’ (soort omelet met aardappel) op straat en regelden we nog wat dingen voordat we gauw naar bed gingen, want de volgende ochtend zouden we naar het ziekenhuis gaan.

Na een wat onwennig nachtje startten we onze dag meteen met de grote ochtendronde waar we met iedereen langs alle afdelingen gingen om de speciale casussen te bespreken. Het was meteen een goed inzicht in hoe de gang van zaken gingen en een kleine rondleiding. Iedereen verwelkomde ons vriendelijk en we probeerden door het Swahili en gebrekkige Engels met een lastig accent en een andere manier van overdragen dan gewend, zoveel mogelijk te volgen. We ontmoetten de baas van het ziekenhuis, dr. Chirangi, die 24/7 aan het werk is. Ik had wat online lessen die ik moest volgen en ondanks dat de ICT man helemaal aan mijn laptop had zitten sleutelen deed de WiFi het niet en deed ik het zo goed als het ging met mijn 4G. ’s Middags hadden we een 3-uur durend introductiegesprek met dr. Chirangi in zijn kantoor, ook wel het cappucinoparadise. Want cappucino (nee niet zo eentje met lekker opgeschuimde melk, een mierzoet poedertje met heet water) was dé treat van dr. Chirangi. Overigens, voor degene die het niet weten duurt een normaal introgepsrek ongeveer 20-30 minuten, helemaal als baas van het ziekenhuis die nog wel 1000 andere dingen aan zijn hoofd had. Want dat merkten we, want we werden ongeveer elke 15 mninuten onderbroken en moest er even kort een financiele vergadering plaatsvinden of moest de voorraad medicijnen besproken worden. Wij moesten echter vooral lekker blijven zitten en genieten van de cappucino. Een heerlijke Afrikaanse man, enorm hardwerkend maar ook met een flinke dosis humor. Hierna gaf hij ons nog een uitgebreide rondleiding over het gehele terrein en ik was extreem verrast door zijn grootte. Elke ‘ward’ heeft echt een apart gebouw en het is veel groter en moderner dan ik dacht. Nu is het natuurlijk absoluut niet te vergelijken met Nederland, maar ik had het me toch anders voorgesteld. Wel wordt er een onderscheid gemaakt of je verzekerd bent of niet, want ben je dat wel dan krijg je veel meer privileges zoals een privékamer en badkamer. Echter heb ik nog geen van die kamers iemand zien liggen. Meteen merkten we ook wel het verschil met Nederland want er lag een kindje opgenomen omdat hij een ongeval had gehad met een koe en een schedelbreuk had. In NL beschikt elke ziekenhuis natuurlijk over een CT, MRI, eigenlijk te veel om op te noemen radiologische apparatuur, maar was hier alleen een rontgenapparaat. Waar je normaal al lang wist of het kindje wellicht bloed bij de hersenen zou hebben, wat zou zorgen dat je ook uitvalverschijnselen ziet van de ledematen of sufheid waar wel sprake van was) kon je dat hier niet doen en moet je puur op de kliniek varen. Schrijnend, oneerlijk en iets waar je wel over na gaat denken. Ondanks dat ook wel enorm leerzaam, omdat hier in Nederland misschien soms wel te veel aan wordt getrokken.

De dag eindigde met een lange wandeling naar de sokoni (de markt) verderop in het dorp samen met twee artsen en drie Amerikanen die een documentaire maken over de palliatieve care unit van het ziekenhuis, enorm bijzonder. De markt was fantastisch. Het was een drukte van jewelste en overal werden spullen verkocht, kleren genaaid, bussen leeg en vol geladen en samen met dit alles ging de oranje gloeiende zon langzaam onder en was het een hele mooie, goede en bijzondere eerste dag geweest.

Vandaag was het ook een hele leuke dag en zal ik mijn kakkerlakken verhaal vervolgen, maar nu ga ik naar bed. Je merkt wel, geen vakantieperikelen meer, nu moet er ook gewerkt worden. Dus het heeft even moeten duren, maar genoeg leesvoer denk ik zo.

Het is begonnen en het is meer dan goed!

Dikke kus.

Jannie