Asante sana Zanzibar!

Met toch wel een beetje pijn in mijn hart zit ik nu op het vliegveld in Zanzibar dit stukje te schrijven. Wat heb ik het hier leuk gehad en genoten van de lieve mensen hier. Heb vrienden gemaakt van over heel de wereld, maar met name in Stone Town zelf. De avond voor vertrek was ik voor de laatste keer naar de zonsondergang in de zee gaan kijken en had ik mijn vriend Sibo gevraagd of ik een souveniertje van hem kon kopen. Hij maakt van allerlei schilderingen op glazen, mokken en ander servies en is er heel goed in. Hij was de neef van een grote chef ‘mama Sabina’ (de moeder van het hele schattige kleine meisje Sabina) waar ik een paar keer was gaan eten. Een heel lokaal tentje waar mama met een zus kookt of achter de barbecue staat, jonge zoon de bestellingen opneemt en het eten brengt en het geld regelt, zie de foto’s voor een sfeerimpressie. Sibo was mijn mwalimu mbili (second teacher) en hij hielp mij heel erg met Swahili en kon het goed uitleggen. Na het strand kocht ik dus een van zijn glaasjes en wilde hij me heel graag trakteren op een Tanzaniaanse soep. Dus gingen we naar een plek die ik nooit zal vergeten! Een super lokale markt (het was super donker dus geen fotos) waar alleen maar locals waren en ik de enige mzungu (white person) was, zittend aan tafel met allemaal Tanzaniaanse mannen die me allemaal Swahili probeerden te leren maar natuurlijk veeeeeeel te snel praatten. Het was echt zo’n mooi gezicht de gang van zaken op die markt, het bruisende leven en iedereen die elkaar kende en aan het lachen en grappen waren. Hier zat je op kapotte bankjes, slurpte je soep uit je kommetje en at je alles met je handen en was het 100x beter dan de andere markten die meer op toeristen en rijkere Tanzanianen gericht waren. De man stond in Stone Town bekend om zijn suppi samaki (vissoep: bouillonachtige soep met een enorm groot stuk vis erin). Het was een drukke boel, maar ik genoot er enorm van. Op een gegeven moment kwam er een man bij zitten die ook spulletjes verkocht. Hij vertelde verhalen over hoe arm de mensen zijn waar hij het van koopt in en liet er wat van zien. Uiteindelijk gaf hij mij een sleutelhanger van Afrika en zei hij dat ik die mocht hebben omdat hij het zo leuk vond dat ik Swahili aan het leren en oefenen was en dat ik van Afrika zou gaan houden. Het ontroerde mij echt en ik wilde dat natuurlijk niet zomaar aannemen maar hij stond erop. Na gedag gezegd te hebben tegen iedereen gingen Sibo en ik nog een biertje drinken nadat hij zijn huis in Stone Town (kamer van 6m2 compleet vol met kunst en een klein klapbedje) had laten zien. Hij vertelde dat hij eigenlijk in Arusha woont en daar een grotere kamer had en vertelde trots dat hij daar een koelkast had en keuken om zelf wat eten te bereiden. Het deed me wel even slikken hoe vanzelfsprekend het is in NL om een koelkast te hebben en dat we het toch zo goed hebben zonder dat we daar altijd bij stilstaan. En dat ik het nu heel verdrietig vind om van hem te horen, maar wel altijd leef met het idee dat ik een fijn thuis heb en alles wat ik nodig heb en dat ik altijd een veilige fijne uitweg heb mocht iets me tegen zitten, het is lastig op te schrijven en de lading te dekken maar het maakt zeker indruk.

Tijdens het biertje drinken speelden we Qwixx want ik had hem beloofd dat uit te leggen. Dat bleek toch wel heel lastig voor hem want hij begreep het na meerdere pogingen niet echt dus lieten we het maar bij kletsen en hadden we wel hele bijzondere gesprekken over hoe moeilijk het is dat de wereld zo oneerlijk is en over de verschillen in culturen. Het was een hele bijzondere en mooie dag!

Mijn laatste dag in Zanzibar stond in het teken van gedag zeggen en nog een laatste rondje overal. Ik kocht wat souveniertjes bij de winkeltjes waar ik sinds mijn tijd in zanzibar vaak langs liep en echt leuke mensen had ontmoet, en werd bij een winkeltje weer verrast want het meisje stopte me bij het weggaan nog een cadeautje toe om haar winkeltje en zanzibar te onthouden. Zo bijzonder lief! Vandaar dat ik wat weemoedig mijn laatste wandelingetje over het strand liep en een drankje dronk terwijl ik naar de zee keek. Ik zei gedag tegen de lieve mensen van het hostel die elke dag mijn vorderingen in Swahili becomplimenteerden en een kletsje maakten, en zo lief en vriendelijk waren. Sibo bracht me naar de tuctuc vertrekplaats en na afscheid te nemen en 100x asante sane (enorm bedankt) vertrok ik naar de airport. Ik kijk met heel veel plezier en blijheid terug naar de tijd die ik hier heb gehad. Ik heb het hier zo enorm goed gehad, beter dan ik me ooit had kunnen voorstellen.

Maar om niet te verdrietig af te sluiten; natuurlijk heb ik ook enorm veel zin in de start van mijn nieuwe avontuur! Op naar Shirati om weer een nieuwe plek en hopelijk ook zoveel leuke lieve mensen te leren kennen.

Dikke kus. ??